Ο ποιητής Νίκος Φωκάς, που πέθανε έπειτα από μακρά αρρώστια, ήταν μια ιδιότυπη φωνή. Λόγιος, παρεμβατικός, κοσμοπολίτης, υπερασπίστηκε την πρωτοτυπία, αποφεύγοντας να γράψει κατά μίμηση. Βαθύς, πικρός, παρεμβατικός, συχνότατα έγραφε για να στιγματίσει τον συντηρητικό επαρχιωτισμό (πόση πλάκα έχει η έμμετρη αφηγηματική σύνθεσή του «Παρτούζα ή Ενα κλείσιμο ματιού») αλλά και την ελληνική αδιαφορία για την παιδεία και την πνευματικότητα – συστατικό της χρεωκοπίας, που δεν διορθώθηκε.

Ανθρωπος του ραδιοφώνου (η ελληνική φωνή του BBC, επί χούντας), ο Φωκάς υπηρέτησε αργότερα και στην κρατική ραδιοφωνία και υπέφερε από την αδιαφορία των ανθρώπων των ερτζιανών για τη γλώσσα. Ενδεικτικό το ποίημά του, «Το ραδιόφωνο», που παραθέτω από το περιοδικό «Πλανόδιον» (τχ. 21, 1994):

«Χαμήλωσα στο ελάχιστο τον ήχο / Κι οι πρόστυχες φωνές αυτοστιγμεί / Ακούγονται σαν ψίθυρος αγνές· / Σαν ψίθυρος μαζί με τις φωνές / Οι γλωσσικοί βιασμοί κι οι ξενισμοί / Που δεν απαριθμούνται σ’ ένα στίχο. / Διότι αν πρέπει να ‘χω τέτοια γλώσσα / Με σόου τζάκποτ ζάπινγκ και τι-βι / Την καταργώ καλλίτερα εντελώς / Κι ας μείνει μόνο ως ψίθυρος απλός / Μιας πίστης υπενθύμιση ακριβή / Καθώς κοιτώ τα σύννεφα στην Οσσα».