Το Πάσχα του 2020 ήταν πολλοί εκείνοι που, προσπαθώντας να οπλιστούν με υπομονή, υπόσχονταν στον εαυτό τους πως του χρόνου το τραπέζι θα ήταν πολυπληθές και το γλέντι τρικούβερτο. Οι μήνες πέρασαν, το επόμενο Πάσχα είναι προ των πυλών, όμως ο κορωνοϊός δεν πήγε πουθενά. Αυτή τη φορά γνωρίζουμε περισσότερα για την αντιμετώπισή του και την προστασία μας. Ξέρουμε, άρα, πως η υπόσχεση για «του χρόνου» δεν μπορεί να εκπληρωθεί φέτος.

Είναι απογοητευτικό, είναι όμως και αναγκαίο. Βρισκόμαστε στην τελική ευθεία, την πιο κρίσιμη καμπή της πανδημίας. Σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα – ανάλογα με την πορεία των εμβολιασμών και την τήρηση των εναπομεινάντων μέτρων – θα μιλάμε επιτέλους με διαφορετικούς όρους. Μέχρι ωστόσο τα επιδημιολογικά δεδομένα να το επιτρέψουν, τα μπαλκόνια των σπιτιών θα πρέπει να είναι και πάλι το φόντο των πασχαλινών γιορτών.

Οι πιστοί, που έχουν ήδη ζήσει τα Χριστούγεννα υπό περιορισμό, επιβάλλεται να τηρήσουν κατά γράμμα και σ’ αυτή την περίπτωση τα μέτρα προστασίας. Με χριστιανικούς όρους, να εφαρμόσουν ακριβώς αυτό που πιστεύουν, να θυσιάσουν την προσωπική τους ανάγκη για το σύνολο. Σε κάθε περίπτωση, πιστοί και αρνητές οφείλουν αυτές τις μέρες να αναλογιστούν εκ νέου την ατομική τους ευθύνη. Η ανάγκη τους δεν είναι μεγαλύτερη, ούτε πιο σημαντική από τη δημόσια υγεία. Η ελευθερία τους, αυτή για την οποία τόσο κόπτονται όταν στέλνουν τα παιδιά τους χωρίς αρνητικό τεστ στο σχολείο, συναρτάται πάντα με την ελευθερία των άλλων.

Οι άνθρωποι δεν είναι θεοί. Ειδικά το Πάσχα, γιορτάζοντας τη θνητότητά τους, δεν έχουν το δικαίωμα να παίζουν με τις ζωές των άλλων.