«Ακόμα και αν κάποιος με νομίσει, για όλη αυτή την παρέκβαση, φορτικό, εγώ θα ήθελα να μου επιτρέψει να προχωρήσω, και να προσθέσω κάτι για τον εαυτό μου, το οποίο χωρίς αμφιβολία θα εγκωμιάσουν άνθρωποι των γραμμάτων στο μέλλον». Λίγο πριν ξεκινήσει την αυτοβιογραφική αναφορά στο έκτο βιβλίο της «Χρονογραφίας» (εδώ από τις εκδ. Αγρωστις, μτφ. Βρασίδας Καραλής, 1992) ο Μιχαήλ Ψελλός νιώθει σχεδόν την ανάγκη να απολογηθεί στους αναγνώστες του. Βρισκόμαστε στη βυζαντινή επικράτεια του 11ου αιώνα, όπου η αυτοπαρουσίαση, πόσω μάλλον ο αυτοέπαινος, είναι συνώνυμα της αλαζονείας. Το θυμίζει η αναθεωρημένη μονογραφία του Στρατή Παπαϊωάννου «Μιχαήλ Ψελλός – Η ρητορική και ο λογοτέχνης στο Βυζάντιο», που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης (με τη συνδρομή στη μετάφραση του Αλέξανδρου Αλεξάκη).

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή