Η Φώφη Γεννηματά δεν μπορεί να επιλέξει αν «είναι καλύτερος ο κόσμος του κλομπ ή ο κόσμος της κουκούλας» και των κοκτέιλ μολότοφ – θεωρεί ότι είναι «δυο εκδοχές του μαύρου», και αυτή προτιμά την αλληλεγγύη, την ελευθερία, τη δημοκρατία, μπλα μπλα μπλα.
Ποτέ στη ζωή μου δεν έχω ακούσει τόσο ισοπεδωτικά απολίτικες απόψεις, μάλιστα από την πρόεδρο ενός κόμματος τα γραφεία του οποίου ήταν για χρόνια στο στόχαστρο της κουκούλας και της μολότοφ – μέχρι και των καλάσνικοφ. Από την πρόεδρο ενός κόμματος πολλά στελέχη του οποίου, τα τελευταία χρόνια, έζησαν στον απόλυτο βαθμό τη βία της κουκούλας – με κορυφαίο τον πρώην Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κάρολο Παπούλια, σε εκείνη τη φοβερή παρέλαση της Θεσσαλονίκης, τον Οκτώβριο του 2011. Δεν είναι υποχρεωμένη η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ να γνωρίζει τον Μαξ Βέμπερ και τη θέση του για τη νόμιμη βία που δικαιούται, στο πλαίσιο των νόμων, να ασκεί το κράτος – διότι θα έπρεπε να γνωρίζει τη θέση του ίδιου στοχαστή για το Δημόσιο ως ιμάντα αποτελεσματικότητας της διοίκησης, όχι ως επιβράβευσης του πελατειακού κράτους. Αλλά τουλάχιστον θα όφειλε να τιμά την κυβερνητική παράδοση του ΠΑΣΟΚ, τη σημαντική δουλειά του στην ενίσχυση και τον εκδημοκρατισμό των σωμάτων ασφαλείας. Είναι ζήτημα πολιτικού ενστίκτου. Δυσδιάκριτου πια.
