Στην αρχή της πανδημίας, η κυβέρνηση και οι πολίτες έκαναν μια έντιμη συμφωνία: η πρώτη θα έκανε τα πάντα για να σωθούν όσο περισσότερες ζωές γίνεται και οι δεύτεροι θα εφάρμοζαν όλα τα απαιτούμενα μέτρα προστασίας, ώστε να τη διευκολύνουν. Από τότε έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος. Η κούραση είναι και λογική και δικαιολογημένη, όμως δυστυχώς ο κορωνοϊός δεν ενδιαφέρεται για την ψυχολογία των θυμάτων του. Μια μικρή αμέλεια, φαινομενικά ακίνδυνη, μπορεί τελικά να επιβαρύνει ακόμα περισσότερο το ΕΣΥ. Οι μεγάλες αμέλειες, τα υπεράριθμα πάρτι και τα γαμήλια τραπέζια, είναι σχεδόν εγκληματικού χαρακτήρα.

Δεν τηρούμε τη συμφωνία που κάναμε, αυτό πια αποτελεί κοινό μυστικό. Αυτή ωστόσο είναι η δική μας υποχρέωση, όχι τόσο απέναντι στην κυβέρνηση, αλλά στους φίλους και τους συγγενείς μας, στους αγνώστους που θρηνούν τις απώλειες των δικών τους ανθρώπων. Στην κυνική εκδοχή της ίδιας αναγκαιότητας, όσο πιο απαρέγκλιτα τηρούμε τα απαγορευτικά που έχουν επιβληθεί τόσο πιο γρήγορα θα πατήσουμε το κουμπί της επανεκκίνησης. Η επιστροφή στην κανονικότητα, η οποία θα έρθει σταδιακά, έχει σημασία και για την οικονομία της χώρας που το επόμενο διάστημα θα έρθει εκ νέου αντιμέτωπη με μια μεγάλη πρόκληση.

Στην πραγματικότητα, εμείς κρατάμε το κλειδί της ελευθερίας στα χέρια μας. Οι αποφάσεις που παίρνουμε κάθε μέρα, σε συνδυασμό με την επιχείρηση εμβολιασμού του πληθυσμού που προχωράει αργά αλλά σταθερά, είναι ο ρυθμιστικός παράγοντας για τη διαχείριση της πανδημίας. Ο διαρκής έλεγχος από την αστυνομία, όσο εξονυχιστικός κι αν είναι, από μόνος του δεν είναι αρκετός. Η ατομική βούληση δεν μπορεί να υποκατασταθεί από την επιτήρηση.