Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Σύνδεση μέλους
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
Σαφώς και έσπασε ένα απόστημα έπειτα από τον καταιγισμό των αποκαλύψεων. Υπήρχε ένα φράγμα, ένα σύνορο, το οποίο το περάσαμε και βγήκαν στο φως όλα όσα έχουν προκαλέσει τους κραδασμούς που αισθανόμαστε. Κάποιοι τα υποψιαζόμασταν, κάποιοι άλλοι ίσως και να γνώριζαν περισσότερα. Ηρθε ο καιρός και πήραν τις διαστάσεις και τον χώρο που τους αναλογούσε.
Εκείνο που δεν πρέπει να παραβλεφθεί είναι ότι το πρόβλημα παραμένει υπαρκτό σε πάρα πολλά κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας. Είναι πλάνη να πιστεύουμε ότι αφορά μόνο τις τέχνες. Τέτοιες συμπεριφορές μπορεί κανείς να αντιμετωπίσει σε εταιρείες, σε γραφεία, σε δημόσιους χώρους ακόμη και μέσα στις ίδιες τις οικογένειες. Το ζήτημα δεν αφορά αποκλειστικά τον χώρο του θεάματος. Είναι ένα ριζωμένο πρόβλημα το οποίο συνδέεται με τη θέση ισχύος και την εκμετάλλευση: είτε είναι σεξουαλική είτε είναι ψυχολογική. Η θεραπεία προϋποθέτει σκληρή δουλειά. Μετά τη σιωπή θα πρέπει να υπάρξει αναδιοργάνωση του κοινωνικού ιστού, κάτι το οποίο είναι σχεδόν ακατόρθωτο. Αλλά γιατί όχι; Γιατί να μην το προσπαθήσουμε;
Αυτή η μεγάλη έκρηξη των γεγονότων σαφώς και θα επηρεάσει τον χώρο του θεάματος. Πιστεύω ότι δεν θα κρατήσει για πολύ. Η τέχνη είναι υπεράνω των συγκεκριμένων προσώπων, που κατηγορούνται. Δεν είναι αυτοί η Τέχνη. Ο κόσμος θέλει να δει ωραίες παραστάσεις, υγιή και διαυγή ατμόσφαιρα. Οχι, οι ηθοποιοί δεν έχασαν την αξιοπιστία τους. Υπάρχουν άνθρωποι που εργάζονται στο θέατρο χρόνια, είναι εκπληκτικοί καλλιτεχνικά και ηθικά και θα συνεχίσουν. Δεν τελειώνει το θέατρο εδώ. Ο χώρος της τέχνης θ' αντέξει και αυτούς τους κραδασμούς.
Θα προκύψει κάτι θετικό, το οποίο όμως θα αναδυθεί με μια ενδοσκόπηση μεγαλύτερης κλίμακας. Και για να το δούμε πιο λειτουργικά: το γεγονός ότι συγκεκριμένα πρόσωπα που είχαν συνδεθεί με το θέατρο δεν είναι πια κομμάτι του είναι ένα βήμα προόδου αλλά δεν φτάνει. Θετική εξέλιξη για μένα σημαίνει ξαναβλέπουμε τους εαυτούς μας στον καθρέφτη και αναδιοργανώνουμε το κοινωνικό κομμάτι: «τι σημαίνει σεξουαλική συμπεριφορά, πώς βλέπω τον απέναντί μου». Ολα αυτά θα πρέπει να τοποθετηθούν σε νέες βάσεις.
Θεωρώ επίσης ότι ακόμη και η τάση που επικρατεί συνήθως σε περιόδους αναβρασμού «μαζί με τα ξερά να καίγονται και τα χλωρά» είναι μια στιγμιαία αντίδραση. Θα επέλθουν η ηρεμία, η νηφαλιότητα και η γαλήνη. Τα θέατρα όταν ανοίξουν, θα είναι πάλι γεμάτα γιατί η Τέχνη είναι πάνω από τους ανθρώπους και τις συμπεριφορές τους.
Ο Δημήτρης Σωτάκης είναι συγγραφέας.
