Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Σύνδεση μέλους
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
Η αγγλίδα κοινωνιολόγος Ch. Mouffe λέει χαρακτηριστικά ότι η δημοκρατία καταστρέφεται όταν οι δικαστές αναλαμβάνουν να επιλύσουν τις πολιτικές διαφορές. Ετσι αποδυναμώνεται ολέθρια η (δημοκρατική) δημόσια σφαίρα, αφού το νομικό σύστημα επιφορτίζεται με τη σημαντική ευθύνη να ερμηνεύσει αυθεντικά το πολιτικό «ήθος» μιας κοινότητας (πράγμα που οδηγεί στην επικίνδυνη ενδυνάμωση της δικαστικής εξουσίας).
Γιατί το αναφέρω αυτό; Γιατί αρκετοί πολιτικοί - εδώ και καιρό - δεν ανέχονται τις αντίθετες ιδεολογικές «φωνές» και καταφεύγουν - όλο και πιο συχνά - στα αστικά δικαστήρια για να επιδιώξουν εξωφρενικές αποζημιώσεις πολλών εκατομμυρίων ευρώ για προσβολή της προσωπικότητάς τους (από προσβλητικά - κατά την άποψή τους - δημοσιεύματα).
Την αρνητική τούτη επιλογή υιοθέτησε δυστυχώς και ο αρχηγός της σημερινής αξιωματικής αντιπολίτευσης κ. Τσίπρας, αφού κατέθεσε εναντίον δύο δημοσιογράφων αγωγή με την οποία ζητεί 1.000.000 ευρώ (!) για δημοσιεύματα τα οποία είχαν προσβάλει την τιμή και την προσωπικότητά του σε σχέση με την εξοχική κατοικία που είχε μισθώσει στο Σούνιο.
Οταν, όμως, ένας επαγγελματίας της πολιτικής πιστεύει ακράδαντα ότι πλήττεται το έννομο αγαθό της τιμής του, τότε φυσιολογικά πρέπει να προσφεύγει στα ποινικά δικαστήρια, τα οποία από το Σύνταγμα είναι επιφορτισμένα για να διερευνούν μια συκοφαντική δυσφήμηση (ή οποιοδήποτε άλλο έγκλημα).
Γιατί, λοιπόν, ο κ. Τσίπρας (όπως και άλλοι πολιτικοί) προτιμούν αδικαιολόγητα τα αστικά δικαστήρια; Η απάντηση είναι απλή: Γιατί θέλουν - κατά τη γνώμη μου - να εκφοβίσουν (ή να «καταστρέψουν») τους αντιπάλους τους, που μπορεί να είναι «ενοχλητικοί» δημοσιογράφοι (ή ανεξάρτητοι διανοούμενοι με κριτική φωνή).
Ο σκοπός τούτος επιτυγχάνεται αποτελεσματικά (και εκφοβιστικά) με την απειλή μιας απίθανης χρηματικής αποζημίωσης, που μπορεί να εξοντώσει τον καθένα!
Κατά συνέπεια, η τιμή ενός πολιτικού δεν κοστολογείται με το χρήμα!
Επιπλέον, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα έπρεπε πάντοτε να θυμάται αυτό που έλεγε η Ρόζα Λούξεμπουργκ. Δηλαδή ότι «η ελευθερία είναι βασικά ελευθερία για εκείνους που σκέφτονται διαφορετικά».
Το συμπέρασμα; Η - συνταγματικά κατοχυρωμένη - ελευθερία της έκφρασης περιορίζεται δραστικά όταν οι πολιτικοί ζητούν εξοντωτικές αποζημιώσεις από τα αστικά δικαστήρια για ενοχλητικά δημοσιεύματα!
Και τούτο γιατί αυτό θυμίζει τον τοκογλύφο Σάιλοκ (στον «Εμπορο της Βενετίας» του Σαίξπηρ) που ζητούσε από τον οφειλέτη Αντόνιο «μια λίβρα από τη σάρκα του» αν δεν πληρωνόταν το χρέος!
Ο Γρηγόρης Καλφέλης είναι καθηγητής της Νομικής Σχολής στο ΑΠΘ
