Πριν από τέσσερα ακριβώς χρόνια, σε παρουσίασή του κατά τη διάρκεια γεύματος εργασίας στο Χάρβαρντ στα μέσα του Νοεμβρίου 2016, ο Πιερ Μοσκοβισί είχε μεταξύ σημαντικών άλλων τονίσει την ανάγκη, υπό την πίεση της πολυεπίπεδης ανθρωπιστικής και γεωπολιτικής κρίσης στα ανατολικά σύνορα της Ευρώπης, ταχείας κοινής αμυντικής θωράκισης της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Την είχε σχεδόν εξαγγείλει. Εκτοτε, αυτό που έχει επιδείξει η Ευρώπη σχετικά με τις αξιώσεις για ένα καινούριο γεωπολιτικό status quo που προσπαθεί, εν μέρει επιτυχώς, να επιβάλει η Τουρκία στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο εις βάρος κρατών-μελών της ΕΕ, είναι η ίδια, ή μάλλον μεγαλύτερη, αβελτηρία που χαρακτήρισε και την αντιμετώπιση της νομισματικής κρίσης πριν από μία δεκαετία περίπου. Ενώ η προοπτική κοινής αμυντικής πολιτικής έχει παραπεμφθεί στις… ευρωπαϊκές καλένδες. Την εξέλιξη αυτή είχα προβλέψει πριν από τεσσερισήμισι χρόνια σε άρθρο μου στη Huffington Post, λίγους μήνες πριν από το πραξικόπημα στην Τουρκία, όπου μεταξύ άλλων αρνιόμουν να ερμηνεύσω την ήδη διαφαινόμενη έντονη επιθετική πολιτική της γείτονος ως δήθεν αθώο σύμπτωμα μίας για εσωτερική κατανάλωση προοριζόμενης πολιτικής δημοκοπίας.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ