Τι καταλάβαμε;

Είναι να αναρωτιέσαι τι καταλάβαμε, τελικά, από την ιστορία της ανόδου και της καταδίκης της Χρυσής Αυγής, διότι οι συζητήσεις που γίνονται στη δημόσια σφαίρα είναι απογοητευτικές. Η πρώτη είναι μια στην οποία, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, οι περισσότεροι αν όχι όλοι έχουμε λίγο ή πολύ συμμετάσχει κι είναι αυτή των πολιτικών ευθυνών. Δεν είναι μια αθέμιτη ανάλυση μεν αλλά όλα έχουν τον τρόπο τους, τον χώρο τους και την ώρα τους για να γίνουν. Η εικόνα του δημοκρατικού κόσμου να τσακώνεται επί μέρες με επιδερμικές αναγνώσεις, ερασιτεχνικά νομικά κι αποσπασματικές αναμνήσεις για το ποιος είναι πιο ένοχος, την ίδια ώρα που μιλούσαμε για την ενοχή σε μια δίκη για βαριά ποινικά αδικήματα, ήταν, το λιγότερο, μίζερη. Τα δημοκρατικά πολιτικά κόμματα αντί να παραμερίσουν για λίγο τις διαφορές τους, να γιορτάσουν το γεγονός ότι η δημοκρατία νίκησε έναν διακηρυγμένο εχθρό της και να συγκεντρωθούν στο πώς δεν θα ξαναέχουμε στο μέλλον τα φαινόμενα αυτά, ταύτιζαν πολιτικές επιλογές (έστω και πολύ κακές) με μια ποινική δράση και αλλολοσυγκρίνονταν με μαχαιροβγάλτες, φονιάδες και κουμπουροφόρους ναζί, ενώ, παράλληλα, συγκεκριμένα πολιτικά πρόσωπα, άρχισαν σιγά σιγά να διαγωνίζονται σε δηλώσεις ακραίου και μισαλλόδοξου λόγου για φαινομενικά άσχετες αφορμές, λες κι ήθελαν να ανακουφίσουν τους απογοητευμένους ακροδεξιούς της χώρας ότι θα έχουν έναν ώμο να ακουμπήσουν αν τους λείψει. Βλέπετε, ίσως τελικά δεν χωνέψαμε ότι ξεμπερδέψαμε με τους ποινικούς της Χρυσής Αυγής αλλά ο πολιτικός λόγος που μεταχειρίστηκαν δεν απομονώθηκε ως ρητορική και δεν καταδικάστηκε ολοκληρωτικά ποτέ. Κι ήταν αυτός ο λόγος που τους χάρισε την προβιά του κόμματος, ώστε να λάβουν τις χιλιάδες ψήφους με τις οποίες νομιμοποίησαν κάποιοι συμπολίτες μας το να σπέρνουν τη βρωμιά και τη χυδαιότητά τους.