Στο βασίλειο της συριζαϊκής Θήβας, με έδρα στην πλατεία Κουμουνδούρου, μια καινούργια θρησκεία έχει κάνει την εμφάνισή της: προσωποπαγής, πιο κεντροαριστερή σε σχέση με τα μέχρι τώρα δεδομένα του κόμματος, με πιστούς ακολούθους που πέφτουν συχνά σε (κατά Γιώργο Χειμωνά) κατάσταση «ένθεης μανίας» ψάχνοντας να βρουν κάποιον που μοιάζει στον Ανδρέα Παπανδρέου. Ολοι βρίσκονται σε μεγάλη αναστάτωση. Οι μισοί σύντροφοι έχουν εγκαταλείψει τους άλλους μισούς και έχουν ανέβει στον Κιθαιρώνα, περιμένοντας το συνέδριο που θα επικυρώσει με τη βούλα τον μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Ο αρχαϊκός κύκλος συνεχίζεται μέχρι και σήμερα – πάντα κάποιος υπάρχει που αντιστέκεται στη νέα κατάσταση που του επιβάλλεται. Οπως και στις «Βάκχες», όμως, έτσι και στον ΣΥΡΙΖΑ, όσες φορές και να παιχτεί το έργο, όποια ερμηνεία κι αν ακολουθήσει ο σκηνοθέτης, στο τέλος το κεφάλι του θύματος βρίσκεται, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, περασμένο στο κοντάρι.
Διόνυσος, ο Αλέξης Τσίπρας: Ο ΣΥΡΙΖΑ θα αλλάξει μορφή. Δεν υπάρχει πια άλλος τρόπος να το πει ο πρόεδρός του. Η απόφαση επισφραγίστηκε στις εκλογές του τελευταίου Ιουλίου. Υπάρχει, όμως, ένα δομικό πρόβλημα. Το επίσημο κόμμα, ο μηχανισμός που συντηρεί τα γρανάζια της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν είναι ακόμα έτοιμος για τη μετάβαση. Ολοι; Οχι. Υπάρχει ένα μέρος στελεχών που θα προτιμούσε μια άλλη προσέγγιση από τη βιαιότητα των νεοφερμένων. Ο Διόνυσος, όμως, δεν είναι ένας θεός που συγχωρεί τους δισταγμούς και τις αντιρρήσεις. Κατεβαίνει στα κομματικά όργανα με ανθρώπινη μορφή, μακριά από το αυστηρό προσωπείο του ηγέτη. Παίζει τα χαρτιά του με στόχο να εκνευρίσει τους εσωκομματικούς του αντιπάλους. Περιμένει να κάνουν το λάθος, να φτάσουν ουρλιάζοντας έως τον κομματικό Κιθαιρώνα – εκεί θα κάνουν οι Βάκχες τη δουλειά τους. Στο τέλος, ο θεός για τη χάρη του οποίου έγιναν όλα, στέκει πάντα αμήχανος: «Δεν φταίω εγώ. Αλλος το αποφάσισε».
Πενθέας, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος και οι «53+»: Σε αντίθεση με τον Πενθέα, τον νέο βασιλιά της Θήβας, τα κομματικά στελέχη δεν έχουν θρόνο – παρότι για να είσαι κοντά τέσσερα χρόνια ο «τσάρος» της ελληνικής οικονομίας δεν είσαι και κανένας τυχαίος. Κάποιοι τους αποκαλούν ιδεολόγους, γιατί επιμένουν να βάζουν προς συζήτηση πολιτικά ζητήματα χωρίς να λογαριάσουν το κόστος. Αλλοι τους θεωρούν κολλημένους, γιατί επιμένουν σε μια συνταγή που δεν υπάρχει πια. Και υπάρχουν κι αυτοί που, στηρίζοντας τις αποφάσεις της ηγεσίας, εμμέσως πλην σαφώς τους καταλογίζουν δόλο: «υπόγειες επικοινωνίες» με τους πολιτικούς αντιπάλους, μνημονιακές εμμονές που ευθύνονται για την εκλογική ήττα, ακόμα και προσπάθεια να γίνουν θεοί στη θέση του θεού -κανονικότατη ύβρη, δηλαδή. «Η χωρίς ενδοιασμούς χρήση της λέξης “αρχηγός” αντί “πρόεδρος” προκύπτει από μια αντίληψη που αντιστοιχεί στην ανδρεοπαπανδρεϊκή παράδοση για ένα αρχηγικό κόμμα και όχι στην παράδοση της Αριστεράς για ένα δημοκρατικά οργανωμένο κόμμα» αναφέρουν σε άρθρο τους στο commonality οι Κώστας Καλλωνιάτης, Δημήτρης Καρέλλας και Βασίλης Σκλιας. «Η κατηγορία ότι ο τέως υπουργός Οικονομικών ευθύνεται για το ότι χάθηκε η μεσαία τάξη επειδή δεν φρόντισε να της διανείμει 7 από τα 37 δισ. του ταμειακού αποθέματος είναι ανεύθυνη και δείχνει άγνοια της πραγματικής δημοσιονομικής κατάστασης» επισημαίνουν. «Να μάθουμε να ακούμε, να βλέπουμε και να συζητάμε ήσυχα κι απλά…» σχολίασε η Κατερίνα Κνήτου. Μα, αυτό δεν γίνεται όταν έχει ήδη εμφυσηθεί η θεϊκή μανία.
Αγαύη, ο Παύλος Πολάκης, ο Νίκος Καρανίκας και προεδρικοί: Η θεϊκή μανία έγινε διαδικτυακή -και κυριεύει τους πιο θερμούς υποστηρικτές του Διονύσου, τους ανθρώπους που βρέθηκαν στο ίδιο υπουργικό συμβούλιο με τα στελέχη των «53+». Οι γνωστοί για την αψάδα και την παρορμητικότητά τους σύντροφοι εντός του κόμματος δίνουν ραντεβού στο συνέδριο, κρατώντας τις δυνάμεις τους για τον Κιθαιρώνα. Ομως μια προειδοποίηση για όσα θα ακολουθήσουν ποτέ δεν έβλαψε κανέναν: «Ας μας πει ο σ. υπουργός γιατί αγνόησε και περιφρόνησε πλήρως τις προτάσεις που του τέθηκαν, π.χ. να αφήσει το οικονομικό επιτελείο ανοιχτή έστω μια χαραμάδα αισιοδοξίας για οικονομική ενίσχυση των εκατοντάδων χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων» γράφουν οι Μάρκος Χατζησάββας – Χαράλαμπος Λυμπεράς και αναπαράγει ο Παύλος Πολάκης. «Αυτά για τον σ. υπουργό Οικονομικών αποτελούσαν δείγματα “απαράδεκτου λαϊκισμού”».
Μαινάδες, οι μεταγραφές εκ του ΠΑΣΟΚ: Κι αυτές, που για χάρη τους τσακώνονται στελέχη που βρίσκονται στο ίδιο κόμμα από το 2010, περιμένουν τη σειρά τους. Το συνέδριο που έρχεται και το οποίο θα τους επιτρέψει να διεισδύσουν στον κομματικό μηχανισμό, κάμπτοντας ακόμα και τις μεγαλύτερες αντιρρήσεις που συναντούν. Οταν έρθει η ώρα, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θέλει να πιστεύει ότι θα του φανούν χρήσιμες. Αν χρειασθεί, θα χύσουν εσωκομματικό αίμα – το έχουν ξανακάνει στο παρελθόν. Αν πάλι όλα κυλήσουν ομαλά, θα κυριαρχήσουν στη Θήβα. Κανείς δεν ξέρει, βέβαια, αν αυτή τους η κυριαρχία θα είναι και η καταστροφή της. Ο ποιητής δεν φτάνει ποτέ στην επόμενη μέρα.
Τειρεσίας, οι «γεφυροποιοί»: Στις Βάκχες, ο μάντης είναι τυφλός και επέστρεψε στην περιοχή έτοιμος να λάβει μέρος στα διονυσιακά μυστήρια. Κατηγορείται εμμέσως από τον Ευριπίδη πως σκοπός του είναι «να γεμίσει την τσέπη του». Στην πραγματικότητα, οι κομματικοί Τειρεσίες, για όποιον λόγο κι αν επέστρεψαν, γνωρίζουν την παλιά θρησκευτική παράδοση εντός του ΣΥΡΙΖΑ -γνωρίζουν και τι έρχεται. Γι’ αυτό έχουν ακριβώς τις ίδιες πιθανότητες να κατασπαραχθούν.
Κάδμος, η «παλιά φρουρά»: Οι παλιοί βασιλιάδες δεν υπάρχουν πια, έδωσαν τη θέση τους στη νέα γενιά. Οι Κάδμοι της Αριστεράς, η λεγόμενη «συνείδηση» του κόμματος που μένει ακόμα στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν διαφωνεί με τη διεύρυνσή του, με το άνοιγμά του προς την Κεντροαριστερά. Δεν αποδέχεται όμως ούτε τον τρόπο ούτε το ύφος της. Στο τέλος αυτοί, που προσδοκούν πάντα «αυτό που θα μπορούσε να είναι» και όχι αυτό που είναι πραγματικά, είναι η πιο τραγική φιγούρα μιας τραγωδίας.
