Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Σύνδεση μέλους
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
Η αναζωπύρωση του κυπριακού ενωτικού κινήματος, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, και η κορύφωσή του στον ένοπλο αγώνα του 1955-59 με την απόλυτη αξίωση της Ενωσης, περιέπλεξε την Ελλάδα σε μιαν ατέρμονη διελκυστίνδα με την Τουρκία που, περνώντας μέσα από χίλια μύρια κύματα, συνεχίζεται ακόμα. Η Ελλάδα του Παπάγου αφέθηκε τότε να συρθεί σε μιαν άκριτη υποστήριξη του ενωτικού αγώνα των Κυπρίων, πράγμα που ξύπνησε το σύνδρομο των Σεβρών στην Τουρκία με συνέπειες καταστροφικές πρώτα για τον Ελληνισμό της Πόλης (1955-1964), ύστερα για την Κύπρο (1963-1974), κι ύστερα για την ίδια την Ελλάδα. Από τον καιρό του Πλαστήρα (1950-1952), καμιά ελληνική κυβέρνηση δεν βρήκε το θάρρος να αρνηθεί συμπόρευση με τον ετεροχρονισμένο αλυτρωτισμό των Ελληνοκυπρίων. Μετά τη Ζυρίχη, ο πραγματισμός του Κωνσταντίνου Καραμανλή περιοριζόταν στις κατ' ιδίαν προειδοποιήσεις (πρβλ. επιστολή Αβέρωφ προς Μακάριο, 9 Απριλίου 1963), ενώ το ελληνικό στρατιωτικό παρακράτος στήριζε κι εξόπλιζε την οργάνωση Ακρίτας στην επαναφορά της Ενωσης στο προσκήνιο. Μετά την καταστροφή του '74, «η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάς συμπαρίσταται». Και στην «πρόταξη» Κυπριανού (1985-88), και στο Οχι του 2004, και στις δολιχοδρομίες Αναστασιάδη από το Μον Πελεράν ως το Κραν Μοντανά.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, χωρίς να εγκαταλείπει ποσώς την Κύπρο όπως κάποιοι κύκλοι εδώ ψιθυρολογούσαν, έχοντας ως «έγγραφο αναφοράς» τη συμφωνία με την Ιταλία, προχώρησε στη συμφωνία έναρξης διμερών διερευνητικών συνομιλιών με την Τουρκία. Το αποφασιστικό αυτό βήμα Μητσοτάκη αποτελεί μιαν απόπειρα εξόδου της Ελλάδας από τον ασφυκτικό κλοιό του Κυπριακού που για πάνω από μισό αιώνα, με εξαίρεση τον κύκλο του Ελσίνκι, δέσμευε κάθε κίνηση της Ελλάδας για επίλυση των προβλημάτων με την Τουρκία. Η μέχρι τώρα πολιτική της Ελλάδας από το '74 και μετά υποτασσόταν στο δόγμα ότι προϋπόθεση διαλόγου επί των ελληνοτουρκικών διαφορών ήταν η επίλυση του Κυπριακού.
Στη δική μας αντίληψη, η «έξοδος από τον κλοιό του Κυπριακού» όχι μόνο δεν το υποβαθμίζει αλλά ανοίγει προοπτικές. Η πρωτοβουλία Μητσοτάκη, στον βαθμό που θα παραμείνει προσηλωμένος στον στόχο κλείνοντας τα αφτιά στις «πατριωτικές» σειρήνες, αντιστρέφει το δόγμα. Αφού η κυπριακή πολιτική ηγεσία, επιδεικνύοντας ασύγγνωστη ελαφρότητα, κλώτσησε μοναδική ευκαιρία λύσης το 2017 και δεν δείχνει να ενδιαφέρεται ποσώς να επανορθώσει, τότε η επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών μετατρέπεται σε προϋπόθεση επίλυσης και του Κυπριακού. Μια τέτοια κατακλυσμική αλλαγή θα συμπαρασύρει και την Κύπρο. Καμιά κυπριακή ηγεσία, όποιες άλλες δεσμεύσεις ή εμμονές και να έχει, δεν θα μπορέσει να ανακόψει την πορεία προς τη λύση.
Ο Χρυσόστομος Περικλέους είναι κύπριος ιστορικός
