Είναι βασικός κανόνας στην πολιτική και τη διπλωματία να μην τρέχεις πίσω από τις εξελίξεις. Πρόκειται για διαχρονικό κανόνα που το τελευταίο διάστημα αναγκάζει την Αθήνα να έχει αποδυθεί σε έναν διπλωματικό μαραθώνιο (κουράζοντας, ενδεχομένως, και κάποιους εταίρους) για να αντιμετωπίσει προκλήσεις και, εν τέλει, να ακυρώσει τις κινήσεις της Αγκυρας – που αιφνιδίασαν. Οσα συμβαίνουν τους τελευταίους μήνες στο διπλωματικό πεδίο, από τον καθορισμό ΑΟΖ με την Ιταλία ή την απόφαση για τμηματική ΑΟΖ με την Αίγυπτο, αποτελούν στην πραγματικότητα κινήσεις αντίδρασης στο σκηνικό που διαμόρφωσε το τουρκολιβυκό μνημόνιο. Εάν δεν είχε προηγηθεί το σύμφωνο Ερντογάν – Σάρατζ είναι αμφίβολο εάν η Αθήνα θα είχε επιδείξει κινητικότητα στο ζήτημα της ΑΟΖ. Ο νέος αγώνας δρόμου, με αφορμή την πρόκληση με το Ορουτς Ρέις, επίσης έπεται ενός τουρκικού σχεδιασμού. Δύο χρόνια νωρίτερα ήταν η σύλληψη των δύο ελλήνων στρατιωτικών στα σύνορα του Εβρου που αιφνιδίασε. Το ζητούμενο, λοιπόν, δεν μπορεί να είναι εσαεί ένα αντίδοτο στα τουρκικά σχέδια, αλλά μια νέα στρατηγική που θα μπορέσει να φέρει την ελληνική πλευρά ένα βήμα μπροστά. Με πρωτοβουλίες που αιφνιδιάζουν, η Αγκυρα ίσως ακολουθήσει άλλο δρόμο.

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ