Το φετίχ μου είναι το έντονο μπλε. Το πολύ έντονο. Αυτό που στην Καλών Τεχνών το λένε «μπλε του κοβαλτίου» και στον υπόλοιπο κόσμο «μπλε ελεκτρίκ». Μου προκαλεί έναν παράξενο ερεθισμό, έναν συνδυασμό παράλυσης και φόβου, που αντίστοιχό του μου προκαλούν ελάχιστα πράγματα κι οπωσδήποτε κανένα άλλο χρώμα. Είναι το χρώμα της απάτης· στον ουρανό κρύβει, όπως λέει ο ποιητής, τον Θεό. Στη θάλασσα, κάθε είδους απειλή, παγίδα και κίνδυνο. Στη φαντασία μου, το μπλε είναι ακόμα πιο τρομακτικό: είναι το περιτύλιγμα του μέλλοντος. Δεν ξέρω γιατί, αλλά από παιδί έτσι τα είχα στο μυαλό μου: ένα φιλόξενο ροδοκόκκινο για το παρελθόν, μια βολική πολυχρωμία στο παρόν και το μέλλον πάντα βουτηγμένο στο μπλε του κοβαλτίου, σαν ύφαλος μες στη μέση του πελάγους.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή