Η προστασία του παιδιού στις σύγχρονες φιλελεύθερες κοινωνίες θεωρείται κάτι σαν αυτονόητη αξία και η ανηλικότητα νοείται ως ένα στάδιο που το άτομο είναι φορέας δικαιωμάτων αλλά δεν είναι ώριμο να συναινεί ελεύθερα και πρέπει να προστατεύεται από την πολιτεία, όπως οι νόμοι κι οι κανόνες της ορίζουν. Ολα αυτά στη θεωρία τα ξέρουμε αλλά στην πράξη δεν πρέπει να τα θεωρούμε δεδομένα και στατικά, είναι πράγματα που πρέπει να τα επαναπροσδιορίζουμε συνεχώς, καθώς μεταλλάσσονται οι συνήθειες κι οι αντιλήψεις. Τους τελευταίους μήνες μας προέκυψαν, δυστυχώς, υποθέσεις που έχουν να κάνουν με ανήλικα άτομα που έτυχαν μεγάλης δημοσιότητας. Η πρώτη ήταν η αρπαγή του 10χρονου κοριτσιού στη Θεσσαλονίκη (με όσα δυστυχώς, φαίνεται ότι ακολούθησαν) και η δεύτερη είναι η υπόθεση του δασκάλου που κατηγορείται για ασέλγεια σε 14χρονη, σήμερα, μαθήτρια. Είναι σαφές ότι κάποιοι θα επιχειρηματολογήσουν, ίσως και βασίμως, ότι μιλάμε για δυο υποθέσεις με τελείως διαφορετικά χαρακτηριστικά και κακώς μπαίνουν δίπλα δίπλα. Εχουν όμως το κοινό στοιχείο της δημοσιότητας, που στην πρώτη περίπτωση περιελάμβανε και εκτεταμένη προβολή της φωτογραφίας του παιδιού, ενώ στη δεύτερη, δεδομένου ότι το έγκλημα τελέστηκε σε μια κλειστή κοινωνία, είναι σαφές ότι ο κοινωνικός περίγυρος του κοριτσιού γνωρίζει την ταυτότητά του, ενώ στην ηλικία της δυστυχώς εύκολα μπορεί να διαβάσει τι γράφεται για αυτήν από τον οποιονδήποτε στο Ιντερνετ. Ομως τα παιδιά που είναι θύματα έχουν ανάγκη από βοήθεια για να μπορέσουν να διαχειριστούν τις ψυχικές επιπλοκές που τους αφήνουν τέτοια βιώματα, όχι να τα ξαναζούν μέσα από τα δημοσιεύματα και τις πληροφορίες που φτάνουν στον κοινωνικό περίγυρό τους.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ