Πολυπλοκότητα και μεθοδικότητα στο κυβερνητικό έργο (2)

Ο λόγος που επανέρχομαι σε ανάλογη θεματολογία με παλαιότερο άρθρο μου στην ίδια εφημερίδα («ΤΑ ΝΕΑ», 15-16 Φεβρ. 2020, σ. 39) δεν είναι μόνο ότι τα θέματα αυτά παραμένουν πάντοτε επίκαιρα και προκλητικά και έχουν, λόγω και των περιστάσεων, όλο και μεγαλύτερα περιθώρια ανάπτυξης, εμβάθυνσης και επεξεργασίας. Είναι κυρίως γιατί οι επιτυχημένες πρωτοβουλίες της κυβέρνησης στο Μεταναστευτικό στα σύνορα Ελλάδας – Τουρκίας και στην αντιμετώπιση της πανδημίας, παράλληλα με άλλες πρωτοβουλίες στο ΕΣΥ και στην ψηφιακή διακυβέρνηση, στοιχειοθετούν βάσιμες ελπίδες για κυβερνητικές φιλοδοξίες δημιουργίας ενός αποτελεσματικότερου κράτους. Με την παράλληλη ελπίζεται αποφυγή ενός κλίματος εφησυχασμού και αυταρέσκειας, που μπορεί να δημιουργηθεί σταδιακά τόσο στην κυβέρνηση όσο και στην κοινωνία των πολιτών. Με τους τελευταίους να έχουν αποδείξει με τη συμπεριφορά τους πρωτοφανή ωριμότητα και σωφροσύνη. Μπορούν, άραγε, όλα αυτά μαζί να δημιουργούν μακροπρόθεσμα προϋποθέσεις για ποιοτικότερες μεταβολές στη συμπεριφορά των κυβερνήσεων έναντι των πολιτών και αυτοί να ανταποκρίνονται με ώριμες πράξεις και σε άλλα ζητήματα, αλλά και στις καθημερινές τους πρακτικές και συνήθειες; Με την εμπειρία που υπάρχει μέχρι σήμερα διάχυτη στη χώρα, ιδιαιτέρως εκείνη μετά το 1974, μια οργανωμένη πορεία που να αναγνωρίζει τις μεγάλες πολυπλοκότητες που ενυπάρχουν στις κοινωνικές και οικονομικές διαδικασίες και τη συνήθως ελλείπουσα απαραίτητη μεθοδικότητα, μια αναγέννηση των δυνατοτήτων του ελληνικού κράτους σε κατεύθυνση προσφοράς όλο και καλύτερων υπηρεσιών του προς τους πολίτες, δεν θα καταστεί δυνατή παρά μόνο υπό κάποιες, ελλείπουσες ακόμα, προϋποθέσεις. Και είναι παρόμοιες με εκείνες που και στο παρελθόν επιχειρήθηκε να βοηθήσουν τη χώρα να αποκτήσει αποτελεσματικότερο κράτος και να προσφέρει ποιοτικότερες υπηρεσίες στους πολίτες.