Αν μπορούσε από το επέκεινα να ρίξει κλεφτές ματιές στο ελληνικό σήμερα ο Μισέλ Φουκώ, ο στοχαστής που θεωρούσε τη φυλακή κοινωνικό μηχανισμό υποταγής και κοινωνικού αποκλεισμού, ίσως και να έσκαγε ένα σαρκαστικό χαμόγελο. Οχι επειδή οι συνθήκες ζωής στη φυλακή είναι καλές (δεν είναι) αλλά, κυρίως, επειδή με έναν τρόπο το ελληνικό πολιτικό σύστημα, συνδυάζοντας μια κοινωνική ενδιάθεση αλλά και τις ελλείψεις και τα κενά του σωφρονιστικού συστήματος, μοιάζει να έχει κατανοήσει τον γάλλο μεταμοντερνιστή. Και ναι μεν οι επιλογές της ελληνικής πολιτείας να ελαφρύνει το βάρος της ποινής καταδικασμένων δεν υποκινούνται από τις θεωρητικές επεξεργασίες του Φουκώ, αλλά και έτσι οι ελαφρύνσεις είναι αξιοσημείωτες. Συνήθως, δηλαδή, οι περισσότεροι κατάδικοι αποφυλακίζονται πολύ νωρίτερα από ό,τι θα συνέβαινε αν εξέτιαν ολόκληρη την ποινή τους, ενώ ενδιαμέσως υπάρχει πάντα η δυνατότητα αδειών.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή