Η υποκρισία του χειροκροτήματος

Εχει γίνει το απόλυτο τελετουργικό της εποχής του κορωνοϊού. Κάθε Πέμπτη στις 8 μ.μ., όλες οι γειτονιές ξεσπούν σε χειροκροτήματα, επευφημίες και χτύπους σε κατσαρολικά. Σε μία κοινωνία όπου τρεις στους τέσσερις δεν γνωρίζουμε τα ονόματα των γειτόνων μας, το να ενώνονται έτσι οι κοινότητες ώστε να δείξουν από κοινού την ευγνωμοσύνη τους στους εργαζομένους που διακινδυνεύουν τη ζωή τους σε αυτή την κρίση είναι κάτι που μπορεί να λυγίσει ακόμα και την πιο σκληρή καρδιά. Το να σημειώσεις μια διαφωνία μπορεί να φαίνεται ανάρμοστο, μία άξεστη αμαύρωση της εθνικής ενότητας εν μέσω πρωτοφανούς για καιρό ειρήνης αναταραχής – πρέπει όμως να σημειωθεί. Μία έκφραση συναισθήματος στερούμενη νοήματος είναι μία κενή χειρονομία· αν κρύβει και υποκρισία, αποτελεί προσβολή. Οταν λέγεται μία συγγνώμη, και υπάρχουν αμφιβολίες για την ειλικρίνειά της, η συνήθης απάντηση είναι: «Ζήτα συγγνώμη σαν να την εννοείς». Οταν, λοιπόν, υπουργοί της βρετανικής κυβέρνησης χειροκροτούν ζωτικούς εργαζομένους που υποαμείβονται, και επιπλέον κινδυνεύουν από την έλλειψη προσωπικού προστατευτικού εξοπλισμού, είναι άραγε αναίδεια να ρωτήσουμε αν χειροκροτούν σαν να το εννοούν;