Τον Αλέξη Τσίπρα τον συμπονώ γι’ αυτά που περνάει. Ηγείται ενός κόμματος που προσπαθεί να είναι κάτι διαφορετικό απ’ ό,τι όντως είναι. Ως αξιωματική αντιπολίτευση μιας ευρωπαϊκής δημοκρατίας έχει θεσμικό ρόλο τον οποίο αδυνατεί να κατανοήσει. Ιδίως στη σημερινή συγκυρία, όπου η πρωτοβουλία των κινήσεων ανήκει απολύτως στην κυβέρνηση, έχει τρομακτικά διλήμματα: αν γκρινιάξει, θα του χρεώσουν φτήνια και διχαστικό πνεύμα, αν υποστηρίξει, θα βρει απέναντί του το κύμα εχθροπάθειας μέσω του οποίου βρέθηκε στην εξουσία.

Εχοντας πάρει τα μηνύματα καθίζησης και υπό τον φόβο της συρρίκνωσης, που θα επιτρέψει σε διάφορους κομματικούς να τον φάνε ζωντανό, ο Τσίπρας προσπαθεί να δείξει ότι είναι σοβαρός. Οτι αντιπολιτεύεται σοβαρά, ότι έχει προτάσεις – γι’ αυτό άλλωστε ψιλοαδειάζει, όσο μπορεί, ακόμα και στενούς συνεργάτες του, τον Πολάκη ή τον Μεγάλο Δάσκαλο που ήταν διευθυντής του γραφείου Τύπου του. Και αφού δίνει εξετάσεις συναίνεσης, τι κάνει;

Ανακοινώνει δικό του οικονομικό πρόγραμμα σωτηρίας, το πρόχειρο πρόγραμμα «Μένουμε όρθιοι», που εύκολα καταρρίπτεται από τους ειδικούς ως το νέο λεφτόδεντρο. Ζητά ευρωπαϊκό κορωνοομόλογο, εν ανάγκη χωρίς τη Γερμανία, που αναπαράγει τον πρωτόγονο αντιευρωπαϊσμό της εποχής των «Αγανακτισμένων», ο οποίος καταλήγει σε άρνηση Μνημονίων. Και προφανώς επιμένει ότι του φταίει ο Τύπος – μέρος του οποίου επιχείρησε να ελέγξει ή να φιμώσει.

Το ψάρι απ’ το κεφάλι…

Ξέρεις ποια είναι η διαφορά του μορφωμένου από τον αμόρφωτο; Πως ο μορφωμένος εξακολουθεί να διαβάζει και ν’ ακούει τους ειδικούς γύρω του, ενώ ο αγράμματος πιστεύει πως τα ξέρει όλα.