Εχω πάψει πλέον να μετρώ τις μέρες της καραντίνας. Κοιτάζω απλώς μπροστά όπως όταν οδηγείς σε μια σήραγγα και ψάχνεις μέσα στη μαυρίλα να δεις το φως της εξόδου. Και αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι το τέλος της… βεβαιότητας. Προσωπικά θα μου ήταν πιο εύκολο να το περάσω όλο αυτό αν ήξερα πόσο θα διαρκέσει. Τώρα με αυτή την αβεβαιότητα το μυαλό παίζει παιχνίδια και θέτει ερωτήματα που με τα έως τώρα δεδομένα δεν μπορεί να απαντηθούν. Και αυτό κουράζει.