Δεν είναι μόνο η διεθνής εμπειρία που μαρτυρά πως σε αυτή τη φάση οποιαδήποτε χαλάρωση των περιοριστικών μέτρων θα μπορούσε να αποβεί μοιραία. Είναι και η πύκνωση των θυμάτων που καταγράφηκε χθες, η οποία μαρτυρά επίσης πως οποιαδήποτε σκέψη ή ενέργεια στην κατεύθυνση της χαλάρωσης θα υπονόμευε την τεράστια προσπάθεια που καταβάλλεται για τον περιορισμό της πανδημίας. Κανένας μας δεν πρέπει να ξεχνά, σε όποια θέση και αν βρίσκεται, πως είμαστε ακόμη στην αρχή αυτής της μάχης.

Κανένας βέβαια δεν πρέπει να ξεχνά και το οικονομικό βάρος που καλούνται να σηκώσουν και πάλι οι πολίτες. Εάν επομένως το ένα μέτωπο της μάχης είναι η αυστηρή τήρηση των μέτρων, το άλλο είναι η ενίσχυση εκείνων που δέχθηκαν ένα πολύ ισχυρό πλήγμα ακριβώς από αυτά τα μέτρα. Και όσο αν ήθελε κανείς αυτοί που επλήγησαν να είναι κατά το δυνατόν λιγότεροι, όπως φαίνεται είναι πολύ περισσότεροι. Ο κίνδυνος επομένως μιας νέας οικονομικής λαίλαπας είναι απολύτως υπαρκτός.

Το μέτωπο είναι διπλό. Πολύ σωστά έχει δοθεί προτεραιότητα σε αυτή τη φάση στη δημόσια υγεία. Αλλά θα ήταν ολέθριο να αφεθεί στην τύχη της η οικονομία, όπως αντιλαμβάνονται πολλές κυβερνήσεις στην Ευρώπη πλην, για άλλη μια φορά δυστυχώς, Λακεδαιμονίων. Αυτή η εναντίωση καθιστά τα πράγματα ακόμη πιο δύσκολα. Αυτό όμως δεν πρέπει να αλλάξει τον αρχικό στόχο της απόλυτης προσήλωσης στα περιοριστικά μέτρα. Τώρα προέχει ο λογαριασμός της δημόσιας υγείας έναντι αυτού της οικονομίας.