Κοιτάω το ημερολόγιο για να πιστέψω ότι ήδη έχουν περάσει 18 μέρες από εκείνο το μελαγχολικό βράδυ στο Γ. Καραϊσκάκης. Σε ένα άδειο γήπεδο που κανονικά θα έσφυζε από ζωή ήμασταν από τους λίγους τυχερούς που θα βλέπαμε το τελευταίο (μέχρι νεωτέρας) μεγάλο αθλητικό γεγονός στη χώρα μας, τον αγώνα του Ολυμπιακού με τη Γουλβς. Απίστευτο, αλλά κλείνουμε δύο εβδομάδες και πλέον σε αθλητική (και όχι μόνο) καραντίνα. Το πιο δύσκολο είναι ότι δεν μπορείς να προβλέψεις πόσο θα κρατήσει. Ξεκλέβεις πιο εύκολα πλέον κάποιες ώρες να χαζέψεις κάποια παλιά παιχνίδια, αλλά σε πιάνει θλίψη και γρήγορα προτιμάς να διαβάσεις τη σκονισμένη (αλλά πάντα διαχρονική) συλλογή του Αστερίξ, του Λούκι Λούκ και του Τεντέν. Σε ταξιδεύουν κάπου αλλού και σε κάνουν (έστω για λίγο) να ξεχνιέσαι.