Ο Γιάννης Μαρίνος και οι ελληνικοί «μύθοι»

«Μπαίνοντας στο σπίτι του παππού μου και της γιαγιάς μου Μάνιας στον Πύργο μάς υποδέχθηκε […] ένα στρωμένο τραπέζι για δείπνο, όπου μάς περίμεναν σερβιρισμένα στο πιάτο φάβα, ντομάτες σαλάτα, κουλούρες κριθαρένιες, που καταβροχθίσαμε πανευτυχείς, και κρασί μπρούσκο […] Το πρόβλημα της θανατηφόρου πείνας είχε λυθεί, αλλά όχι και της συνεχούς προσπάθειας για την εξασφάλιση του επιούσιου. Το πώς αυτό επιτυγχανόταν ήταν μια ξεχωριστή ιστορία για κάθε οικογένεια». Είναι μια εικόνα από τη Σαντορίνη της Κατοχής. Από την Ελλάδα που αναζητά το θαύμα μέσα στην ανέχεια. Αφηγητής είναι ο «πρύτανης» του οικονομικού ρεπορτάζ Γιάννης Μαρίνος μέσα από το βιβλίο «Ακατάλληλο για στρουθοκαμήλους» (εκδ. Κέρκυρα – Economia, 2019) του επίσης βετεράνου Αθανάσιου – Γεώργιου Χ. Παπανδρόπουλου (ο πρώτος έλληνας ανταποκριτής στις Βρυξέλλες για λογαριασμό του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη το 1964). Η εικόνα της φτώχειας μπορεί να μη μοιάζει δόκιμη – εκ πρώτης όψεως – για μια μονογραφία που φωτίζει την παρεμβατική δημοσιογραφία του Γ. Μαρίνου απέναντι στις παθογένειες του ελληνικού κράτους. Δείχνει, ωστόσο, ότι είναι μια δημοσιογραφία με καταγωγή: από τις πολλαπλές μικροϊστορίες που κρύβονται στις χαραμάδες της μεγάλης ιστορίας, τον συλλογικό αγώνα για βιοπορισμό, τα τραύματα που έπρεπε να μετουσιωθούν σε εμπειρίες.