Επαναλαμβάνονται σκηνές από το 1995 όταν ο Αλέν Ζυππέ, τότε πρωθυπουργός επί προεδρίας Ζακ Σιράκ, προσπάθησε να μειώσει τα ελλείμματα του συστήματος της κοινωνικής ασφάλισης: ελλείμματα από κακοδιαχείριση, από σπατάλες κι από υπερεκμετάλλευση του μηχανισμού (πολύτεκνοι, υποχόνδριοι, συστηματικά άνεργοι, συστηματικά αυτοκαταστροφικοί). Τότε, οι απεργίες με εμπροσθοφυλακή την αυτοκινητοβιομηχανία Ρενώ (τότε κρατική) επεκτάθηκαν στον ιδιωτικό τομέα: κανείς λογικός άνθρωπος δεν είχε, και δεν έχει, αντίρρηση να πληρώνονται περισσότερο οι εργαζόμενοι με παράλληλη περικοπή των μισθών των μεγαλοστελεχών (ιδιαίτερα των τραπεζών, των ασφαλιστικών εταιρειών και των παρασίτων της γραφειοκρατίας). Αλλά οι συνδικαλιστές ξεκινούν από μια ιδεολογική αυταπάτη: ότι η Γαλλία είναι καθεστώς μεγάλων ανισοτήτων. Στην πραγματικότητα, παρά τις μεγάλες ανισότητες σε ορισμένους τομείς, η ανακατανομή μέσω των φόρων, των παροχών και των κοινωνικών υπηρεσιών είναι σχετικά γενναιόδωρη. Κατά καιρούς, έγιναν απόπειρες ευρύτερης ανακατανομής με αύξηση των φόρων για τα υψηλότερα εισοδήματα (μέχρι 75%) – πλην όμως, αν θέλουμε να διατηρήσουμε τη σοσιαλδημοκρατία, να μην επιλέξουμε δηλαδή τη δικτατορία του προλεταριάτου ή να μη διακινδυνεύσουμε ραγδαία μείωση των προσλήψεων και μεταφορά μεγάλων παραγωγικών επιχειρήσεων εκτός Γαλλίας, η φορολόγηση δεν μπορεί να ξεπεράσει κάποιο όριο. Εξάλλου, θα δυσκολευτούμε να καλύψουμε τα ελλείμματα ακόμα κι αν δημεύσουμε τα περιουσιακά στοιχεία των δισεκατομμυριούχων, ακόμα κι αν ορμήσουμε αθρόως στα χρηματοκιβώτια και στους φορολογικούς παραδείσους.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή