Δεν μπορεί να διαφωνήσει κανείς πως η Δημόσια Διοίκηση έχει ανάγκη από μια γενναία μεταρρύθμιση. Από δυσκίνητος γραφειοκρατικός μηχανισμός είναι απαραίτητο να μετατραπεί σε μια μηχανή με ευελιξία και ταχύτητα. Πρέπει επίσης να δημιουργήσει άλλου είδους σχέση με τον πολίτη αλλά και να γίνει αποδοτική. Να μη λειτουργεί πια ως τροχοπέδη, όπως συμβαίνει σε πολλές περιπτώσεις, αλλά ως σύστημα διευκόλυνσης ή ακόμη και επιτάχυνσης των υποθέσεων του κράτους.

Μια τέτοια μεταρρύθμιση δεν μπορεί να μην περιλαμβάνει και μετατάξεις δημοσίων υπαλλήλων. Είναι αδιανόητο να υπάρχουν υπηρεσίες με πλεονάζον προσωπικό και άλλες να εμφανίζουν τρομακτικές ελλείψεις. Αρχής γενομένης όμως από τη λεγόμενη «κινητικότητα», η μεταρρύθμιση αυτή θα προδώσει το ίδιο της το πνεύμα εάν, αφενός, υπερισχύσουν τα κομματικά κριτήρια και, αφετέρου, το έμψυχο δυναμικό μετακινηθεί όπως θα μετακινούσε κανείς άψυχους φακέλους από τον έναν φωριαμό στον άλλον.

Η κυβέρνηση έχει πολλούς συμμάχους σε αυτήν της την προσπάθεια – από τους ίδιους τους πολίτες που ζητούν μια λειτουργική Δημόσια Διοίκηση έως την ψηφιοποίηση που μπορεί να κάνει τη ζωή όλων ευκολότερη. Εχει όμως και εχθρούς, όπως είναι οι κατεστημένες νοοτροπίες ή και ο φυσικός φόβος και η ανασφάλεια που προκαλούν οι αλλαγές σε πολλούς. Ο εχθρός ωστόσο που πρέπει πάση θυσία να αποφύγει σε αυτήν την προσπάθεια είναι οι κακές κυβερνητικές συνήθειες. Γιατί είναι από αυτό το τελευταίο που θα κριθεί η επιτυχία του εγχειρήματος.