Εγώ, ο Πέδρο Αλμοδόβαρ

«Πόνος και δόξα» («Dolor y Gloria», Ισπανία, 2019). Στην τελευταία, ημιαυτοβιογραφική ταινία του το πάλαι ποτέ τρομερό «παιδί» του ισπανικού κινηματογράφου μιλάει για τον πόνο της δημιουργίας αλλά και του σώματος του καλλιτέχνη όταν αυτός βρίσκεται πλέον σε κρίσιμη ηλικία. Ως alter ego του ίδιου του Πέδρο Αλμοδόβαρ, ο Αντόνιο Μπαντέρας (που απέσπασε το βραβείο ερμηνείας στο τελευταίο Φεστιβάλ των Καννών) υποδύεται έναν σκηνοθέτη ο οποίος ταλαιπωρείται από πολλές και διάφορες σωματικές παθήσεις, την ώρα που αναζητεί το κατάλληλο υλικό για το επόμενο καλλιτεχνικό βήμα του. Ο Σαλβαδόρ Μέλο (Μπαντέρας) βήχει, μορφάζει από τον πόνο, ορισμένες φορές σέρνεται αντί να περπατά, κουβαλώντας ένα βεβαρημένο παρελθόν που σχετίζεται με καταχρήσεις, δυσκολία στον χειρισμό των ανθρώπινων σχέσεων, γλυκόπικρες αναμνήσεις των δύσκολων παιδικών χρόνων στο πλευρό μιας προστατευτικής μάνας (Πενέλοπε Κρους). Ολα αυτά τα συστατικά ανακατεύονται με στυλ και φινέτσα μέσα στο μοναδικό μίξερ του Αλμοδόβαρ και διαμορφώνουν ένα σύνολο όχι ακριβώς συναρπαστικό αλλά ενδιαφέρον. Οι ουλές στο σώμα και στην ψυχή του Σαλβαδόρ ίσως κάποια στιγμή να κλείσουν για τα καλά, η σπίθα της αυριανής μέρας είναι μπροστά του και ο μόνος πραγματικός εθισμός μπορεί τελικά να είναι η ίδια η δημιουργία μας, λέει ο Αλμοδόβαρ σε αυτή την τελευταία ταινία του, η οποία μπορεί μεν να μην είναι από τις καλύτερές του, έχει όμως όλα τα στοιχεία για τα οποία αγαπάμε το σινεμά του.