Στις αρχές της δεκαετίας του ’70 η μεγαλύτερη επίδραση που δέχτηκα ήταν η επίδραση του Μπρόντγουεϊ. Κάθε χρόνο τότε έβρισκα μία αφορμή για να πάω στη Νέα Υόρκη. Σε αντίθεση με το εντυπωσιακό, αμετάβλητο, μικροαστικό θέατρο του Λονδίνου, το Μπρόντγουεϊ έστελνε τις δονήσεις του από την παρουσία νέων ανθρώπων, νέων τρόπων, νέας ζωής. Ο μεγάλος μαγνήτης ήταν πράγματι το μιούζικαλ. Μετά από χρόνια ήσυχης ψυχαγωγίας για κουρασμένους επιχειρηματίες και τις συζύγους τους ήρθε το «Οκλαχόμα!», το αξέχαστο σοκ του «West Side Story» και το «Μάγκες και κούκλες» ! Εδώ, το μοντέλο του σαιξπηρικού θεάτρου έβρισκε το νόημά του, να μη χάσει δηλαδή την επαφή με το κοινό. Το Μπρόντγουεϊ μας έδωσε θάρρος να αναπτύξουμε αυτό που είχαμε αρχίσει να ανακαλύπτουμε.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ