Τρόμος στη σκιά του ουρανοξύστη

Οχι. Δεν είναι τίτλος από φιλμ νουάρ. Είναι ο τίτλος μιας εθνικής υψοφοβίας, μιας συμπλεγματικής συλλογικής πραγματικότητας, σε μια κοινωνία που δείχνει να αποστρέφεται τα κτίρια που φτάνουν ψηλά στον ουρανό. Κτίρια με τα οποία πρώτη οικοδομήθηκε η Νέα Υόρκη ήδη από τα τέλη του 19ου αιώνα, ενώ, σήμερα, στη δεύτερη δεκαετία του 21ου, έχουν εξαπλωθεί στις μητροπόλεις του πλανήτη που ανταγωνίζονται σκληρά η μία την άλλη για το ποια θα αποκτήσει περισσότερα, πιο σύγχρονα, πιο ψηλά οικοδομήματα. Ομως η Αθήνα όχι απλώς δεν βρίσκεται ανάμεσά τους, αλλά παραμένει πεισματικά εκτός, μόνη σχεδόν στον κόσμο, δυτικό και μη, να αγνοεί και να αρνείται καθολικά τους ουρανοξύστες με περίπου θρησκευτικό ζήλο, σαν να ήταν η έκφραση του κακού επί της γης. Ισως έχουμε υπνωτιστεί μαζικά από την ταινία που ο Αλ Πατσίνο, ως διάβολος επί της γης, έχει την έδρα του σε έναν ουρανοξύστη στη Νέα Υόρκη και από εκεί επιχειρεί να κυριαρχήσει στον κόσμο. Ισως πάλι, με μία ερασιτεχνική ψυχογενή προσέγγιση, όλα αυτά να εκφράζουν απλώς την άρνηση της σύγχρονης Ελλάδας να στοχεύσει ψηλά.