Στα χρόνια της κρίσης, οι έλληνες φορολογούμενοι σήκωσαν τεράστιο φορολογικό βάρος. Το σήκωσαν δε ιδιαίτερα εκείνοι που δεν είχαν τη δυνατότητα να αποκρύψουν τα εισοδήματά τους, δηλαδή οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι. Οι δυο αυτές κατηγορίες υπέστησαν μια άνευ προηγουμένου φορολογική αφαίμαξη, ενώ υψηλό τίμημα κατέβαλαν και οι ελεύθεροι επαγγελματίες, οι οποίοι έφτασαν να πληρώνουν σε φόρους και εισφορές έως και το 80% των εσόδων τους.

Οι φορολογικές ελαφρύνσεις που πρόκειται να ισχύσουν από το ερχόμενο έτος δεν μπορούν επομένως παρά να χαιρετιστούν ως ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Τα νοικοκυριά έχουν ανάγκη από φορολογικές ανάσες, αν όχι για να βελτιωθεί το βιοτικό επίπεδο των μελών τους, τουλάχιστον για να μπορέσουν να αντεπεξέλθουν στις πολυποίκιλες ανάγκες της καθημερινότητας. Αντίστοιχη ανάγκη για φορολογικές ελαφρύνσεις έχουν και οι επιχειρήσεις προκειμένου να επενδύσουν ώστε να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας. Οι φοροελαφρύνσεις εξάλλου απαντούν στην ανάγκη της τόνωσης της κατανάλωσης, η οποία είναι απαραίτητη για την αναθέρμανση της οικονομίας.

Αυτό δεν σημαίνει ασφαλώς πως δεν πρέπει να φορολογηθεί ο πλούτος – δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να προσφέρει ένα κράτος τις υπηρεσίες που οφείλει στους πολίτες του. Είναι ευθύνη ωστόσο της πολιτείας να φορολογήσει τον πλούτο δίκαια, όπως στον δικό της τομέα ευθύνης είναι να εντοπίσει εκείνον τον πλούτο τον οποίο κρατούν κρυφό οι κάτοχοί του. Αν μη τι άλλο, για να πάψουν να σηκώνουν τα φορολογικά βάρη ενός ολόκληρου κράτους τα συνήθη υποζύγια.