Το ερώτημα δεν είναι καθόλου ρητορικό. Αποδεικνύεται απολύτως πραγματικό όταν ο πολιτικός διάλογος των τελευταίων ημερών για το πανεπιστημιακό άσυλο εγκλωβίζεται είτε στην αδυναμία συνεννόησης για τα αυτονόητα, είτε στη σκοπιμότητα της διαστρέβλωσης της πραγματικότητας που βιώνουν οι διδάσκοντες, οι φοιτητές και οι εργαζόμενοι σε πολλά Πανεπιστήμια της χώρας. Μόνο όσοι έχουν συμφέρον από τη διατήρηση ή τη συγκάλυψη μιας παρακμιακής κατάστασης βίας και ανομίας εντός των Πανεπιστημίων μπορούν να φοβούνται και να αρνούνται το άσυλο της λογικής και της νομιμότητας. Αυτό το άσυλο, το άσυλο των δημοκρατικών κατακτήσεων που στηρίζεται στη συνταγματική κατοχύρωση της πλήρους αυτοδιοίκησης των ΑΕΙ, καλύπτει αποκλειστικά τις ακαδημαϊκές ελευθερίες. Και αυτονόητα βέβαια δεν καλύπτει αυτό στο οποίο το άσυλο εκφυλίστηκε τα τελευταία χρόνια και μεταλλάχτηκε σε ασυλία και αυθαιρεσία, με ωμές παραβιάσεις θεμελιωδών δικαιωμάτων, βίαιες προσβολές και επιθέσεις εναντίον προσώπων και φθορές δημόσιας περιουσίας.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή