Τι άλλο να προσθέσει κανείς στον δημόσιο διάλογο για το λεγόμενο πανεπιστημιακό άσυλο, όταν όλα έχουν ειπωθεί από καιρό; Είτε για τη αντιστροφή των εννοιών, καθώς στο όνομα της συνταγματικά κατοχυρωμένης αρχής της ακαδημαϊκής ελευθερίας, οι χώροι των πανεπιστημίων από «άσυλο ιδεών» μετατράπηκαν σε  «άσυλο βίας και ανομίας», είτε για την ιδιότυπη «ιδεολογική ηγεμονία» που επικράτησε στο εσωτερικό των πανεπιστημίων και καλλιεργούσε κλίμα ανοχής σε τέτοια περιστατικά, είτε για τις αδυναμίες της λεγόμενης δημοκρατικής διακυβέρνησης των πανεπιστημίων και της «επιτροπής ακαδημαϊκού ασύλου», είτε για τις αδυναμίες της αστυνομίας και της δικαιοσύνης που, με τη στάση τους, συνέβαλαν στη μετατροπή των πανεπιστημίων σε ζώνες εκτός της έννομης και συνταγματικής τάξης, είτε για τον φόβο όσων ζουν και εργάζονται στα πανεπιστήμια, που είναι αναπόφευκτο αποτέλεσμα του ελλείμματος ασφάλειας και ελευθερίας, είτε για το κόστος των καταστροφών και των βανδαλισμών, είτε για τις διοικητικές, συνδικαλιστικές και πολιτικές καριέρες, που «χτίστηκαν» στο όνομα της υπεράσπισης του «ασύλου βίας και ανομίας» που είχαν ονομάσει «ακαδημαϊκό άσυλο».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή