Λίγα βραβεία ακόμη

Είναι η αίσθηση που έχω αποκομίσει παρακολουθώντας συστηματικά, λόγω επαγγελματικού ενδιαφέροντος, τις απονομές καλλιτεχνικών βραβείων είτε πρόκειται για θέατρο – όπως στην προκειμένη περίπτωση – είτε για κινηματογράφο είτε για μουσική. Οτι, δηλαδή, τα τελευταία χρόνια μπαίνει στο πλάνο η διαφορετικότητα. Στα φετινά βραβεία Τόνι, αυτό εκφράζεται με τη βράβευση της Αλι Στρόκερ και της 87χρονης Ελεν Μέι. Εδώ όμως προκύπτει ένα ερώτημα που μας αφορά όλους. Σε μία τελετή καλλιτεχνικής βράβευσης βεβαίως και υπάρχει χώρος επί της σκηνής για το αναπηρικό καροτσίδιο της Στρόκερ. Τότε όλοι χειροκροτούμε. Πόσον χώρο όμως της αφήσανε (της αφήσαμε) στην πορεία της μέχρι εκεί – αφού όπως διαβάζω είναι ανάπηρη από πολύ μικρή; Πόσες συνομήλικες ή και ακόμη νεότερες συνάδελφοι της Μέι μπορούν να βρουν δουλειά σε έναν επαγγελματικό χώρο που τα 80 δεν είναι ηλικία αλλά «ρόλος»; Τι, στην πραγματικότητα κάνει η ιδεοληπτική διατύπωση της πολιτικής ορθότητας πέρα από το να καθησυχάζει συνειδήσεις και το να κουκουλώνει την ουσία του προβλήματος;