Ο Ντανιέλε ντε Ρόσι αγωνίστηκε χθες για 616η φορά με τη φανέλα της Ρόμα. Αυτή ήταν και η τελευταία του φορά που αγωνίστηκε με τη μεγάλη του αγάπη, όπως τη χαρακτήρισε στο αποχαιρετιστήριο γράμμα του προς τον ίδιο τον σύλλογο, τους ανθρώπους του, τους οπαδούς του. Ενα γράμμα γεμάτο συναίσθημα, βγαλμένο μέσα από την καρδιά του. Μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα η Ρόμα είδε δύο από τα μεγαλύτερα είδωλα του κόσμου της να λένε αντίο, έπειτα από μια… ολόκληρη ζωή ως μέλη της ομάδας. Πριν ο Τότι. Τώρα ο Ντε Ρόσι. Αύριο – μεθαύριο ο Φλορέντσι.

Η Ρόμα δεν έχει τους τίτλους της Γιουβέντους, ούτε την ιστορία της Μίλαν. Δεν θα γίνει ποτέ η πρώτη δύναμη στην Ιταλία, ούτε θα φτάσει σε επίπεδο να διεκδικεί μονίμως έναν ευρωπαϊκό τίτλο. Εχει όμως αυτό το «κάτι» που αγνοούν πολλοί άλλοι σύλλογοι. Χτίζονται μέσα στα χρόνια σχέσεις λατρείας, υπάρχουν παίκτες όπως ο Τότι και ο Ντε Ρόσι που παρόλο που θα μπορούσαν να είχαν εξαργυρώσει την παρουσία τους στη Ρώμη με ένα μεγαλύτερο συμβόλαιο και σε κάποιον ισχυρότερο σύλλογο της Ευρώπης, έμειναν στα… λίγα γιατί λάτρεψαν τον τρόπο που η Ρόμα τούς έβγαλε στο ποδοσφαιρικό στερέωμα.

Είναι, ίσως, οι τελευταίοι των ρομαντικών. Είναι εκείνοι που δεν… υπάρχουν πια: οι παίκτες που παίζουν – και – για τη φανέλα. Σε μια εποχή που ο επαγγελματισμός τα υπερκαλύπτει όλα, σε μια εποχή που τα χρήματα ορίζουν τα πάντα στο ποδόσφαιρο, ο Ντε Ρόσι απαρνήθηκε όπως ο διάολος το λιβάνι τα εκατομμύρια που του έδιναν κατά καιρούς για να τον δελεάσουν άλλοι σύλλογοι. Ωστόσο, ποτέ δεν απαρνήθηκε τη μεγάλη του αγάπη. Παρέμεινε πιστός της, όχι απλά ως ποδοσφαιριστής, αλλά ως… οπαδός, μέχρι την τελευταία μέρα της ποδοσφαιρικής του ζωής. Το ποδόσφαιρο έχει ανάγκη από «Ντε Ρόσι». Από λίγο ρομαντισμό. Από λίγο «για τη φανέλα».