Διάλογος με τη μουσική του Βαμβακάρη

Η φράση «Ενα τραγούδι για τον Μάρκο» θα μπορούσε να λειτουργήσει ως υπότιτλος και επεξηγηματικά στην παράσταση που έστησε ο Σταύρος Ξαρχάκος με τη μουσική ομάδα του και την πολύτιμη συνδρομή του Στέλιου Βαμβακάρη, της Δήμητρας Γαλάνη και του Μιχάλη Μυτακίδη. Από μικροφώνου ο μαέστρος της βραδιάς δικαιολόγησε το εγχείρημά του. «Βαμβακάρης κατά Ξαρχάκο». «Πρέπει να μελετούμε άλλους συνθέτες, γιατί γινόμαστε και καλύτεροι άνθρωποι και καλύτεροι μουσικοί. Και αυτό χρειάζεται όχι μόνο στη δουλειά αλλά και στη ζωή μας». Με αυτή την εισαγωγή έκανε την έναρξη του δεύτερου μέρους του προγράμματος εξηγώντας ότι θα ακολουθήσουν «μερικά από τα περίφημα ντουζένια και καραντουζένια του Μάρκου Βαμβακάρη. Είναι κουρδίσματα του μπουζουκιού. Εκείνα τα χρόνια οι ρεμπέτες δεν είχανε μια κιθάρα να τους ακομπανιάρει, ένα κοντραμπάσο ή το μπουζούκι τους. Κουρδίζανε έτσι το μπουζούκι ώστε και να παίζουν τη μελωδία και να συνοδεύουν. Το καραντουζένι είναι το μαύρο κούρδισμα για τραγούδια της φυλακής, για τα πάρα πολύ βαριά τραγούδια της φυλακής». Είναι οι σκέψεις που αναδύθηκαν από τη βύθιση του Σταύρου Ξαρχάκου στο ψυχεδελικό σύμπαν του συριανού συνθέτη, ο οποίος άλλαξε τη ροή του ελληνικού τραγουδιού. Ο Μάρκος δεν μασούσε τα λόγια του και διατύπωνε με την ίδια σαφήνεια και διαύγεια στίχους και μελωδίες. Σαν τη «Φραγκοσυριανή», τα «Ματόκλαδά σου λάμπουν», το «Οσοι γενούν πρωθυπουργοί», το οποίο ο Μιχάλης Μυτακίδης το αφιέρωσε στον Αλέξη (Τσίπρα).