Οπου «φτώχεια» και γκρίνια

Η πρόσφατη «επανάσταση» (κατ’ άλλους «ανταρσία») που κήρυξε ο Ολυμπιακός στην ΕΟΚ και την Επιτροπή Διαιτησίας, με την παράλληλη συζήτηση για την εμπλοκή του σε κάποια λίγκα του εξωτερικού, κατέδειξε – σε δεύτερη ανάγνωση – ένα πρόβλημα πολύ πιο σοβαρό και βαθύτερο από την αγανάκτηση απέναντι σε κάποιο «δυναστικό» μπασκετικό καθεστώς. Ενα πρόβλημα, περισσότερο δομικό και λιγότερο συγκυριακό. Μία παθογένεια που καταδεικνύει κυρίως τις πεπερασμένες οικονομικές δυνατότητες της Ευρώπης ως προς το μπάσκετ και όχι τόσο τις σχέσεις εξουσίας και τη μάχη επιρροής μεταξύ των μεγάλων. Ας μην ξεχνάμε ότι, αμέσως μετά την απόφαση του Ολυμπιακού για αποχώρηση από το εθνικό πρωτάθλημα, ανάλογες καταστάσεις προέκυψαν και στην Ισπανία (με τη Ρεάλ από Βασίλισσα να σηκώνει ξαφνικά το… λάβαρο της επανάστασης απέναντι στην Μπαρτσελόνα) αλλά και στην Τουρκία με τον προπονητή της Αναντολού Εφές, Εργκίν Αταμάν, να ζητάει από τον Κώστα Ρήγα – τεχνικό σύμβουλο της τουρκικής λίγκας – να αποχωρήσει η ομάδα του στο ημίχρονο από τον τελικό του Κυπέλλου, εξαιτίας των τραγικών διαιτητικών λαθών που θεώρησε ότι έγιναν εις βάρος της ομάδας του και υπέρ της Φενέρμπαχτσε.