Tο σκληρό 1943, ο Κωνσταντίνος Γιαννίτσης έκανε κάτι που δεν ήταν αυτονόητο στην κατοχική Ελλάδα. Ανέλαβε να κρύψει στο σπίτι του στην Κηφισιά και να προστατέψει τον ελληνοεβραίο φίλο του, Ασέρ Μωυσή, από τους ναζί και τα στρατόπεδα εξόντωσης. Το έκανε ως πράξη αυτονόητη, παρότι γνώριζε τους κινδύνους. Για εκείνη την πράξη του, στο θέατρο του Κολλεγίου Αθηνών, στις 11 Φεβρουαρίου, τιμήθηκε με την απονομή του μεταλλίου και διπλώματος «Δίκαιος των Εθνών» του Yad Vashem, το οποίο παρέλαβε ο γιος του, καθηγητής και πρώην υπουργός Τάσος Γιαννίτσης. Οπως λέχθηκε στην έντονα φορτισμένη αυτή εκδήλωση, «η πράξη αυτή ανήκε στις εξαιρέσεις και αποτελούσε μια υπέρβαση, που εκπέμπει πολλά και σημαντικά μηνύματα». Η παρουσίαση που ακολουθεί, αποτελεί μια μικρή σύνθεση των όσων είπε ο Τάσος Γιαννίτσης – και τα κενά της ιστορίας συμπληρώθηκαν με τα λόγια του εγγονού του Ασέρ Μωυσή, Αλέξανδρου.

Ο πατέρας μας έκανε το καθήκον του. Ηταν καθήκον που απέρρεε από τη φιλία που τον έδενε με την οικογένεια Ασέρ Μωυσή. Αλλά και εξέφραζε την αντίληψή του για τη ζωή και τις αξίες του.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ