Ολα τα χρώματα του Βυζαντίου

Ακόμη κι αν παραδεχτούμε ότι το Βυζάντιο δεν χωράει σε έξι χρώματα, η σειρά της Μαρίας Αγγελίδου στις εκδόσεις Μεταίχμιο, με τη δημιουργική εικονογράφηση της Κατερίνας Βερούτσου, πείθει για το αντίθετο. Εξι χρώματα χρειάστηκαν για να χωρέσουν ορισμένες από τις πιο σημαντικές στιγμές της βυζαντινής αυτοκρατορίας είτε ανήκαν στην περίοδο της ανόδου είτε στο χείλος της καταστροφής. Το κόκκινο το κέρδισαν οι μάχες, όπως αυτή στο Κλειδί το 1014, όπου ο Βασίλειος κατατρόπωσε τον Σαμουήλ Κομητόπουλο των Βουλγάρων και ο Στρυμόνας «άλλαξε χρώμα» απ’ το θανατικό. Το χρυσό ανήκε στους αυτοκράτορες: τον Καρλομάγνο, που αρραβώνιασε την κόρη του (από Ρότρουντ την είπαν Ερυθρώ και της έδωσαν έναν γραμματιζούμενο να της μαθαίνει ελληνικά) με τον γιο της βυζαντινής αυτοκράτειρας Ειρήνης. Το μαύρο ταιριάζει στις φυλακές και στους φόβους των Βυζαντινών, όπως ο Αττίλας, οι Αραβες το 740 (με λάβαρό τους τον Μαύρο Αετό), η πανούκλα (το 747 και το 1347). Στο άσπρο παραδόθηκαν οι χώρες οι άγνωστες έξω από τα σύνορα της αυτοκρατορίας, αλλά και τα όνειρα των Βυζαντινών. Οπως το κουτί του Κοσμά Ινδικοπλεύστη, ο οποίος έγραψε ένα βιβλίο για τα ταξίδια που έκανε και δέκα για όσα δεν έκανε. Ή το αντάρτικο που έστησε επί 25 χρόνια ο Ισκεντέρμπεης της (μετέπειτα) Αλβανίας εναντίον του σουλτάνου στο πρώτο μισό του 15ου αιώνα, οπότε και ο Μωάμεθ μπαίνει στην Κωνσταντινούπολη. Αναμένουμε πλέον το γαλάζιο («σαν τη θάλασσα του Βυζαντίου και σαν τα φουστάνια των αρχοντισσών του») και το πράσινο («σαν τα σπαρτά στους απέραντους ανοιξιάτικους κάμπους του»).