Ακουσα για εκείνους τους γητευτές ονείρων. Τον Κώστα και τον Σωκράτη, τον Γιάννη, τον Λευτέρη, τον Στέφανο, την Κατερίνα, την Αννα. Εντυπωσιακό. Ολοι τους μαθαίνουν τα όνειρα να περπατούν με όλη τους τη διακριτικότητα και δίχως να ενοχλούν την πραγματικότητα. Που ενίοτε βρίσκεται σε λήθαργο και δεν πρέπει να ξυπνήσει. Μέχρι να έρθει η ώρα που θα γίνει η έκρηξη! Των συναισθημάτων, αυτών που θα ξεπηδήσουν μόλις δούμε τα παιδιά να φέρνουν διακρίσεις στην πατρίδα μας. Γιατί αυτά τα παιδιά έχουν φτερά και με αυτά πετούν στα όνειρά τους. Που δεν είναι μόνο δικά τους, αλλά και δικά μας, καθόσον κάθε χρόνο περιμένουμε τις επιτυχίες που θα ανεβάσουν το ηθικό μας στα ουράνια. Ψηλά, εκεί που κοιτάμε συχνά και δεν το κρύβουμε. Αλλά όχι, δεν είναι η κατεύθυνση των ματιών μας που μας οδηγεί να βλέπουμε τον ουρανό. Η δύναμη και η δίψα της ψυχής κάνουν τους έλληνες αθλητές να κοιτούν ψηλά, να μη σταματούν στις δυσκολίες και να σκαρφαλώνουν σε κορυφές που πατούν μόνον οι εξαιρέσεις. Οι Ελληνες, αυτοί που  είναι σμιλεμένοι από ξεχωριστά υλικά!