Εάν ο Αλέξης Τσίπρας δεν αντέχει πλέον να βλέπει και να ακούει τον Πάνο Καμμένο στο βήμα της Βουλής, τότε δεν χρειάζονται περισσότερα για να αντιληφθεί κανείς ότι η συγκυβέρνησή τους πνέει τα λοίσθια. Κι αν όντως ψυχορραγεί, δεν μπορεί να μπει σε εφαρμογή κανένας σχεδιασμός για τον χρόνο των εκλογών και τον δρόμο που θα ακολουθήσει η κυβέρνηση ώς τις κάλπες. Το μόνον που μπορεί να ενδιαφέρει το πρωθυπουργικό επιτελείο σε μια τέτοια εξέλιξη είναι ο τρόπος για να κρατηθεί έστω και για λίγους μήνες ζωντανή μια κυβέρνηση προδομένη από την κοινοβουλευτική αριθμητική. Ο Τσίπρας αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί πολιτικά να σταθεί ούτε μέρα με μια στήριξη που θα υπολείπεται των 151 βουλευτών, όπως δεν θέλει να περάσει η συμφωνία των Πρεσπών με λιγότερες ψήφους από το όριο που θέτει η αρχή της απόλυτης πλειοψηφίας. Οχι επειδή συνταγματικά δεν αντέχει μια κυβέρνηση μειοψηφίας ή γιατί δεν θα υπάρχει η απαραίτητη νομιμοποίηση σε μια συμφωνία που βασίστηκε σε μια κουτσή πλειοψηφία επί των παρόντων. Αλλά επειδή έχει καταλήξει πως η εξέλιξη αυτή θα προσφέρει κάποιες εβδομάδες εξουσίας, όμως στις κάλπες θα αποδειχθεί ολετήρας. Το μήνυμα είναι ότι το Μαξίμου έχει ξεκινήσει και θα συνεχίσει μέσα στις γιορτές να ψάχνει εναγωνίως τους 151 που θα κρατήσουν το τρένο στις ράγες όταν και αν ο Καμμένος αποφασίσει να πηδήξει από αυτό – σε μια απέλπιδα προσπάθεια πολιτικής επιβίωσης.

Στην πραγματικότητα, τα νεύρα είναι τεντωμένα στο κυβερνητικό στερέωμα επειδή τελειώνει ο χρόνος. Αυτό είναι το κρίσιμο στοιχείο και καθορίζει τα περισσότερα από όσα διαδραματίζονται στον τελευταίο κύκλο που άνοιξε τον περασμένο Σεπτέμβριο. Ηταν από τότε προεξοφλημένο ότι ο ανασχηματισμός δεν λύνει κανένα πρόβλημα σε ένα κυβερνητικό σχήμα που δείχνει σε αποδρομή – και η μετωπική του Καμμένου με τον Κοτζιά πριν καν συμπληρωθεί μήνας, αποτελούσε την πρώτη μεγάλη απόδειξη. Οι συζητήσεις στους ανελίτικους διαδρόμους ότι ο Καμμένος είναι έτοιμος να δώσει εντολή καταψήφισης στην περίπτωση που ο Τσίπρας ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης – όταν ο Ζάεφ μάς στείλει «πακέτο» το νέο Σύνταγμά του και τη συμφωνία των Πρεσπών – εκ πρώτης φανερώνουν πως δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής στην εταιρική σχέση. Ή ότι ένα μεγάλο παζάρι βρίσκεται σε εξέλιξη και επιστρατεύεται κάθε όπλο. Ο Καμμένος κρατάει σαν απασφαλισμένη χειροβομβίδα στα χέρια την πλειοψηφία του Τσίπρα και ο Τσίπρας τις πόρτες ανοικτές για όσους θέλουν από τους ΑΝΕΛ να δοκιμάσουν την τύχη τους στα ψηφοδέλτια της Κουμουνδούρου, χωρίς τον Καμμένο.

Στο πλαίσιο αυτό, ο Τσίπρας μπορεί να υπολογίζει ήδη στον Παπαχριστόπουλο. Οπως έχει ενσωματώσει και τον Τέρενς Κουίκ, που από μήνες έχει πάψει να ασχολείται με τους ΑΝΕΛ που τον αντιμετωπίζουν πλέον ως «ξένο σώμα». Αν και χωρίς ψήφο στη Βουλή, ο Κουίκ δεν παύει να αποτελεί πολιτικό «λάφυρο» που ήδη δοκιμάζει σκληρά την κυβερνητική ευστάθεια. Ο μεγάλος πόλεμος Τσίπρα – Καμμένου, ωστόσο, μπορεί να ξεσπάσει για την Ελενα Κουντουρά. Η υπουργός Τουρισμού προσμετράται στις συμμαχικές δυνάμεις από το Μαξίμου, αλλά ο Καμμένος θεωρεί ότι μόλις δώσει το σύνθημα της αποχώρησης θα τον ακολουθήσει. Η ίδια φροντίζει να διατηρήσει το τοπίο θολό, αντιλαμβανόμενη ότι ισχυροποιεί τις μετοχές της. Η ψήφος «κατά συνείδηση» ακούγεται ως προαναγγελία πως η ίδια δεν δεσμεύεται από την κομματική γραμμή που επιβάλλει ο Καμμένος, αλλά δεν προδικάζει και τη στήριξη της συμφωνίας των Πρεσπών. Οπως και η δήλωση ότι στηρίζει την κυβέρνηση να ολοκληρώσει το έργο της δεν δείχνει δεσμευτική για τον χρονικό ορίζοντα. Εάν η πρόσθεση στη Βουλή φθάσει στο 150, η Κουντουρά θα κρατά στα χέρια της τα κλειδιά και του Καμμένου και του Τσίπρα.