Οι διώκτες της φήμης ενός Σημίτη δεν έχουν το πολιτικό και ηθικό ανάστημα του Θεμιστοκλή ώστε να μπορεί να αποδοθεί σ’ αυτούς μια αναφώνηση αντίστοιχη εκείνης του ηγέτη της αρχαίας Αθήνας: «Ουκ εά με καθεύδειν το του Μιλτιάδου (Σημίτη) τρόπαιον».

Και όμως περί αυτού πρόκειται. Περί ανησυχίας και φθόνου για τα επιτεύγματα της οκταετίας 1996-2004, όταν έγινε το εντυπωσιακό άλμα αναπτυξιακής, γεωπολιτικής και διεθνούς προόδου της χώρας μας. Αλλά και περί φόβου για την κρίση των πεπραγμένων τους, από τον οποίο διακατέχονται όχι μόνον οι σημερινοί «περιστασιακοί ένοικοι της εκτελεστικής εξουσίας», λόγω της αδυναμίας τους να επιδείξουν αντίστοιχους τίτλους ικανότητας, ήθους και αυτοπειθαρχίας ενός Σημίτη στην εκτέλεση των κυβερνητικών τους ευθυνών.