Υποτίθεται ότι η Αριστερά, πρωτίστως, είναι ιδεολογία. Στην κομμουνιστική εκδοχή της, υπερισχύει αυτό που έγραφε ο Μαρξ στην ενδέκατη θέση του στον Φόιερμπαχ: δεν έχει σημασία να εξηγήσουμε τον κόσμο, σημασία έχει να τον αλλάξουμε. Για κάτι τέτοιες ωραίες φράσεις, για την ορμή, το μοντέρνο πνεύμα, για κοινωνική δικαιοσύνη, για ελευθερία μπήκαν πολλές και πολλοί στην περιπέτεια της πολιτικής μέσω της Αριστεράς. Πιστεύοντας πολύ σ’ αυτήν. Συνέχιζαν να πιστεύουν κι όταν έπεσαν τα προσωπεία και αποδείχτηκε μια αυταρχική και φονική ιδεολογία. Οι όψιμοι οπαδοί της ιδεολογίας εκείνης διαβεβαίωναν ότι δεν θα έκαναν τα ίδια…

Κι ύστερα ήρθε η πραγματικότητα. Και αναλόγως πάνω στην ιδεολογία πάτησαν οι προσωποκεντρικές ωφέλειες σε διάφορα μέρη του κόσμου. Το ίδιο έγινε, γίνεται και στην Ελλάδα. Υπό τον Αλέξη Τσίπρα, υψώνεται ακόμα μια σημαία ευκαιρίας, για να κρυφτούν πίσω της πολλές ιδιοτέλειες, η κτήση και η νομή των οποίων έγινε δυνατή μέσω της πελατειακής αντίληψης της αριστερής πολιτικής – διαφέρει από τις πελατειακές σχέσεις του παλαιού κομματικού κράτους ως προς το εύρος της, τον εκδημοκρατισμό της και την υποστήριξή της από ομάδες δημοσίων υπαλλήλων και συνδικαλιστών.

Ωστόσο, στην Ελλάδα του 2018 η χωρίς αρχές πολιτική της ελληνικής κομμουνιστογενούς Αριστεράς (περί αυτού πρόκειται, κι ας προσπαθούν ορισμένοι να την παρουσιάσουν ως ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατική δύναμη) έχει οδηγήσει σε μια πρωτοφανή εξέλιξη. Η σημερινή κυβέρνηση, κορμός της οποίας είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, στηρίζει την ύπαρξή της στον Πάνο Καμμένο. Εναν συνεταίρο τα χαρακτηριστικά του οποίου δεν είναι απλά πολιτικά χαρακτηριστικά δεξιού λαϊκιστή εθνικιστή. Είναι η επιτομή τους.

Χθες, ο Καμμένος επέκρινε τη ΝΔ επειδή αν περάσει η συμφωνία με την ΠΓΔΜ δεν θα την ακυρώσει – εύλογο, το κράτος έχει συνέχεια. Αντίθετα, ο Καμμένος συμμετέχει στην κυβέρνηση που έκανε τη συμφωνία με την οποία εκείνος διαφωνεί. Κυνικός και λούμπεν ακροβάτης της εξουσίας.

Κι όμως. Η Αριστερά του Τσίπρα επιλέγει, ακροβατώντας με τη σειρά της, να ενώσει την τύχη της, τις πολιτικές της επιλογές, την ιδεολογική ταυτότητά της με τον συνεταίρο αυτό. Συνεχίζει να πουλάει διεθνιστική αλληλεγγύη, αλλά στηρίζει την εξουσία της σε έναν πολιτικό που εργάζεται για την ανάδυση και τη διάδοση του εθνικισμού.

Κι η ιδεολογία; Αυτή μοιάζει με παλτό που το αλλάζεις. Επειδή δεν είναι παρά το άλλοθι των μηχανισμών εξουσίας. Και ο σανός των κορόιδων.