Εχουν και οι μεταφράσεις τις υπόγειες διαδρομές τους, γεγονός που ενίοτε ξεχνιέται μέσα στη βιβλιοπαραγωγή των ημερών. Να, λοιπόν, που το κείμενο το οποίο είχε παραδώσει ο Διονύσης Καψάλης το 1995 για την παράσταση «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» στο θέατρο Κάππα επανέρχεται σε δεύτερη έκδοση από τον Gutenberg παίρνοντας θέση δίπλα στον προγενέστερο «Αμλετ» (2015) του ίδιου μεταφραστή. Η σαιξπηρική μετάφραση εντάσσεται στη σειρά που είχε σχεδιάσει ο Δημήτρης Αρμάος, ενώ το 1996 ο Τάκης Καγιαλής την είχε ήδη εντάξει στη σειρά «Ναυτίλος – Αναγνώσματα» των εκδόσεων Πατάκη. Η στοχοπροσήλωση του Καψάλη αποτελεί εχέγγυο για την πιστότητα στο πρωτότυπο, όπως και η χρόνια ενασχόληση με το σαιξπηρικό αίνιγμα. Σε παλιότερη συνέντευξή του («Lifo») είχε ήδη επισημάνει τη χρήση του πετραρχικού προτύπου στο πρώτο μέρος, η οποία «ακυρώνεται» στο δεύτερο, όταν ο Σαίξπηρ δημιουργεί μια νέα γλώσσα για τους ερωτευμένους. Μια γλώσσα που επιβιώνει στο πέρασμα των καιρών, κατά την «προφητεία» του Ρωμαίου / Σαίξπηρ: «Θα ‘ρθει μια μέρα που αυτοί οι πόνοι σαν ιστορίες θα γλυκαίνουν τις βραδιές μας». Ολα αυτά, όπως σημειώνει ο Καψάλης στην εισαγωγή, επειδή «δεν αναπαριστούμε – και φυσικά δεν μεταφράζουμε – εμείς τον Σαίξπηρ. Εκείνος αναπαριστά εμάς, τα πάθη μας και τα παθήματά μας, όλη την ασήμαντη δόξα της ζωής του καθενός». Στην ίδια σειρά αναμένεται η «Κωμωδία των παρεξηγήσεων» (την οποία ανεβάζει η Κατερίνα Ευαγγελάτου από το Νοέμβριο) και ο «Μάκβεθ».