Γιατί τα παιδιά λατρεύουν τους μεγάλους αθλητές;

Διότι οι αθλητές ζουν αυτό που τα παιδιά βλέπουν στα όνειρά τους. Ο θαυμασμός και η αγάπη για τον Ρονάλντο, τον Μέσι, τον Λεμπρόν τούς δείχνουν τον δύσκολο δρόμο που θα πρέπει να ακολουθήσουν στη ζωή για να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα. Αυτό είναι ίσως το πρώτο σπουδαίο μάθημα που παίρνουν, και δεν το μαθαίνουν σε κανένα σχολείο, σε κανένα πανεπιστήμιο. Ο πόνος, η προσπάθεια και, κυρίως, η αποτυχία και η διαχείρισή της.

Η εκπαίδευση ποτέ δεν ασχολήθηκε με αυτό που οι Αμερικανοί ονομάζουν mindset. Ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε για το σύστημα αξιών και πεποιθήσεων, τα κίνητρα και το ήθος – όλα αυτά που συνθέτουν την «εσωτερική» ταυτότητα του παιδιού. Τον χάρτη πάνω στον οποίο θα κινηθεί στη ζωή του. Την ειδοποιό διαφορά που θα καθορίσει αν θα γίνει μαχητής ή παραιτημένος. Στο πανεπιστήμιο θα μάθει μόνο ό,τι εξυπηρετεί την αγορά. Για τα άλλα ας ασχοληθεί η οικογένειά του. Τα πανεπιστήμια δημιουργούν ειδικότητες και όχι προσωπικότητες, όπως έλεγε και ο σατιρικός Ζορζ Πιλαλί. Γι’ αυτό ποτέ και κανένας από όλους τους θρύλους του αθλητισμού που απέτυχαν οικτρά στο ξεκίνημά τους δεν θυμήθηκαν κανένα «κόλετζ» και κανένα σύστημα εκπαίδευσης να ευχαριστήσουν όταν έμπαιναν στο Πάνθεον.

Η αποτυχία του Μάικλ Τζόρνταν να συμπεριληφθεί στην ομάδα του σχολείου του το 1978 είναι τόσο επική, ώστε να σαΐνια της Νike την έκαναν αργότερα μία από τις πιο επιτυχημένες διαφημίσεις στην ιστορία των διαφημίσεων. «Εχω χάσει περισσότερα από 9.000 σουτ στην καριέρα μου. Εχω ηττηθεί σε σχεδόν 300 παιχνίδια. Είκοσι έξι φορές μού εμπιστεύθηκαν το νικητήριο σουτ και αστόχησα. Εχω αποτύχει ξανά και ξανά στη ζωή μου. Και αυτός είναι ο λόγος που πέτυχα» έλεγε το σενάριο. Ο ίδιος έλεγε ότι κάθε φορά που οι αντοχές του στην προπόνηση τον εγκατέλειπαν, εκείνος φανταζόταν ότι έβλεπε ξανά τη λίστα με τους παίκτες της σχολικής ομάδας χωρίς το όνομά του. Χιλιάδες παιδιά τοιχοκόλλησαν από τότε αυτή τη διαφήμιση στο δωμάτιό τους. Μπορεί να μην πέτυχαν στο μπάσκετ, πέτυχαν όμως σε ό,τι άλλο τους άρεσε και τους πάθιαζε. Και για αυτό δεν πλήρωσαν ούτε δεκάρα σε δίδακτρα.

Λίγοι αθλητές συνάντησαν τις δυσκολίες του Λεμπρόν ή του Γιάννη. Η δίψα για ένα καλύτερο αύριο ήταν ο οδηγός που τα πήγε στην κορυφή.

Κανένα παιδί δεν μαθαίνει στο σχολείο να είναι μαχητής. Τους μαχητές τους φτιάχνει η ίδια η ζωή. Ας μην αφήνουμε τα παιδιά μόνα τους εκείνη την ώρα που αναμετρώνται μαζί της.