Υπάρχει μια παροιμία στην Αργεντινή που λέει ότι «το παρελθόν είναι θηρευτής». Δεν μπορεί να μη συμφωνήσει κανείς περισσότερο, όταν βλέπει τις τελευταίες εξελίξεις στη χώρα του Τσε Γκεβάρα και της Εβίτα Περόν.

Δώδεκα χρόνια αφότου η τρίτη οικονομία της Λατινικής Αμερικής έδιωξε το ΔΝΤ, έρχεται τώρα και ζητά ξανά χρηματική βοήθεια από το Ταμείο για να «προλάβει την κρίση», όπως δικαιολόγησε την απόφαση ο πρόεδρος Μαουρίσιο Μάκρι. Στην πραγματικότητα, με το πέσο να έχει χάσει τους τελευταίους μήνες το 53% της αξίας του έναντι του δολαρίου, η κρίση έχει ήδη ξεκινήσει. Οπότε η προκαταβολή των 50 δισ. που ζήτησε η Αργεντινή από το ΔΝΤ, δυστυχώς, δεν είναι προληπτική.

Στο Μπουένος Αϊρες, όπως και στην Αθήνα, γνωρίζουν καλά ότι η εκταμίευση αυτού του ποσού με τη μορφή δανείου – γιατί, προσοχή, περί δανείου πρόκειται – συνεπάγεται θυσίες, που εκτείνονται από δραστικές περικοπές δαπανών έως ατελείωτες αυξήσεις φόρων. Δηλαδή η γνωστή συνταγή του ΔΝΤ, που ξαναζωντανεύει τον εφιάλτη των Αργεντινών.

Οι τελευταίοι, στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, είχαν ζήσει ξανά με τα Μνημόνια, την κρίση, τη λιτότητα και πίστευαν, όπως τους υπόσχονταν οι πολιτικοί τους, ότι ο εφιάλτης είχε τελειώσει γι’ αυτούς. Βέβαια, έβλεπαν στον ορίζοντα σύννεφα, αλλά δεν πίστευαν ποτέ ότι θα «κυλήσουν» και πάλι. Γι’ αυτό κι αιφνιδιάστηκαν, γι’ αυτό και θύμωσαν, γι’ αυτό και διαδηλώνουν στους δρόμους του Μπουένος Αϊρες, στο Λα Πλάτα και στο Ροζάριο.

Η κυβέρνηση Μάκρι υποτίθεται ότι εξελέγη στο «παρά πέντε» πολιτικά για να αποτρέψει το κακό. Φιλελεύθερη, υπέρ των επενδύσεων και με τεχνοκράτες στη σύνθεσή της, θα είχε την υποστήριξη των ξένων οίκων (και των κεφαλαίων τους), στην προσπάθεια για να ανατρέψει την αρνητική πορεία της οικονομίας. Ωστόσο, ήταν αργά, η Αργεντινή είχε πάρει τον δρόμο της.

Το πρόβλημα με τον Μάκρι ήταν ότι θεώρησε – ή τουλάχιστον αυτή την εικόνα έδωσε – ότι θα ήταν μάλλον φυσιολογικό να ζητήσει ξανά τη βοήθεια του Ταμείου. Ωστόσο δεν υπολόγισε τις ανοικτές πληγές της κοινής γνώμης από την προηγούμενη εμπειρία της. Η αλήθεια είναι ότι τώρα μάλλον το μετανιώνει. Ο Μάκρι βιάστηκε και θα το πληρώσει ακριβά.

Προς τι όλη η παραπάνω «εισαγωγή»; Η Ελλάδα δεν απέχει και πολύ από την Αργεντινή. Για την ακρίβεια, δεν απέχει πολύ από το να πάθει ένα «ατύχημα» τύπου Αργεντινής. Η σημερινή κυβέρνηση προσπαθεί να μας κάνει να πιστέψουμε ότι τα Μνημόνια τελείωσαν. Γι’ αυτό ανοίγει ξανά τον μεγάλο δρόμο των παροχών χωρίς να υπολογίσει τον κίνδυνο για τη χώρα και τις περιπέτειες που την απειλούν. Δείχνει να μην καταλαβαίνει ότι το παρελθόν είναι θηρευτής.