Στέφανος Κασιμάτης

Ολη η οξύτητα που έσπειρε ο ΣΥΡΙΖΑ με αφορμή την υπόθεση Λιγνάδη ήταν τελικά άνευ λόγου, αφού ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν είχε τίποτε για να τεκμηριώσει τη νοσηρή συνωμοσιολογία.

Το γεγονός ότι τα θέατρα μένουν κλειστά εδώ και καιρό μας δίνει, νομίζω, μια εξήγηση για όλο αυτό το ταλέντο που βλέπουμε να εκτονώνεται γενναιόδωρα με αφορμή το σκάνδαλο Λιγνάδη.

Από αυτά που διαβάζουμε και ακούμε σήμερα, ο Δημήτρης Λιγνάδης προκύπτει ως τέρας: ένα αρπακτικό, που χρησιμοποιούσε αδίστακτα την ισχύ της θέσης του και του ονόματός του για να ικανοποιεί τις σεξουαλικές του επιθυμίες. Αυτή, όμως, ήταν η πλευρά του κ. Χάιντ και ο μόνος που μπορούσε να τη γνωρίζει σε όλη την έκταση και το βάθος της ήταν ο Δρ. Τζέκιλ.

Ο καινούργιος όρος, που πρόσθεσε στον δημόσιο διάλογο η κακοκαιρία, ήταν η «υπογειοποίηση» (των καλωδίων της ΔΕΗ). Ηταν από τα πρώτα πράγματα που άκουσα, μόλις αποκαταστάθηκε η επαφή μου με την πραγματικότητα: «Πού ακούστηκε τόσα χρόνια να μην έχει γίνει η υπογειοποίηση των καλωδίων;».

Το πραγματικό πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι έχει να ανταγωνισθεί έναν σοβαρό αντίπαλο στην κυβέρνηση.

Αναρωτιέμαι, αν στην ίδια κατηγορία με τον αρχηγό της αντιπολίτευσης ανήκει και ο τ. πρόεδρος Προκόπιος Παυλόπουλος.

Δεν εξισώνει μόνο διαδηλώσεις και Βουλή ο αρχηγός της αντιπολίτευσης, αλλά θεωρεί τις πρώτες σημαντικότερες από τη Βουλή σε μια δημοκρατία, κατά τη δική του αντίληψη, αφού για χάρη των διαδηλώσεων Βουλή και κυβέρνηση οφείλουν να περιστείλουν τη λειτουργία τους.

Είναι αλήθεια ότι, μέχρι να διαπιστωθεί η παρακολούθηση στις 14 Απριλίου 2020, η αλληλογραφία της νέας Προέδρου αφορούσε κατά το πλείστον δημοσιεύματα του Τύπου.

Επί έναν μήνα, μετά την ανάληψη των καθηκόντων της ως Προέδρου της Δημοκρατίας, το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο του ιδιαίτερου γραφείου της κυρίας Κατερίνας Σακελλαροπούλου παρακολουθούνταν (παρανόμως) από την ιδιαιτέρα του προκατόχου της, κ. Προκοπίου Παυλοπούλου.

Από τη στιγμή που η «αυτοτελής Υπηρεσία Φύλαξης» θα υπάγεται απευθείας στον πρύτανη ή τον αρμόδιο αντιπρύτανη, κάθε σοβαρή συζήτηση για τη συγκεκριμένη πρόταση περιττεύει.

Είναι αλήθεια ότι οι δημοσιογράφοι στην Ελλάδα συχνά υποδύονται με ευκολία τον ρόλο του διεθνολόγου, του σεισμολόγου, του λοιμωξιολόγου κ.λπ. - η ειδικότητα ποικίλλει αναλόγως των αναγκών της εκάστοτε περίστασης.

Επρεπε να φθάσουμε στον Ιούνιο για να παρουσιάσει η Επιτροπή τη στρατηγική της και τον Οκτώβριο για να συμφωνήσει τις πρώτες παραγγελίες, μοιράζοντάς τες σε πέντε εταιρείες (Sanofi, Moderna, AstraZeneca, Johnson & Johnson,  BioNTech).

Εφόσον το έχεις, το ταλέντο δεν χάνεται ποτέ, ούτε στα γεράματα. Ιδεώδες παράδειγμα η περίπτωση του Χάρη του Καστανίδη, ο οποίος χθες ανέβασε το εξής αστείο στο Twitter: «Επειδή κάποιοι επαίρονται για τον ψηφιακό μετασχηματισμό του κράτους και η ιστορική μνήμη μένει σιωπηλή.

Στην εποχή των μέσων μαζικής επικοινωνίας και της εικόνας, τα δάκρυα έχουν γίνει στοιχείο της πολιτικής. Εφόσον χύνονται με μέτρο θεωρούνται απόδειξη συναισθηματισμού, όπως π.χ. το δάκρυ του Μπάρακ Ομπάμα για τη γιαγιά του

Εφόσον στο επόμενο διάστημα η Τουρκία αποφύγει τις γνωστές προκλήσεις της στο Αιγαίο, δεν χωρεί αμφιβολία ότι η επανέναρξη των διερευνητικών συνομιλιών, έπειτα από 6 χρόνια, είναι ό,τι ακριβώς επεδίωκε τόσο καιρό η κυβέρνηση.

Για να πάψει αυτή η παρεξήγηση, νομίζω ότι μία είναι η ενδεδειγμένη λύση: για κάθε ασθενή τους σε σοβαρή κατάσταση, οι γιατροί να στέλνουν τα επιστημονικά δεδομένα κατευθείαν στο υπουργείο Υγείας και ο αναπληρωτής υπουργός να αποφασίζει προσωπικώς για κάθε περίπτωση.

Την πιστότερη απεικόνιση της πολιτικής κατάστασης σήμερα τη βρίσκουμε στις εργασίες της Βουλής κατά την τρέχουσα εβδομάδα.

Οι υπάλληλοι του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου απευθύνουν επιστολή τους στον Πρωθυπουργό, διαμαρτυρόμενοι για το νομοσχέδιο που πρόκειται να καταθέσει στη Βουλή η υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη

«Εσείς καταλαβαίνετε τι θέλουν οι παπάδες;». Η ερώτηση ήλθε από την κυρία στο περίπτερο, καθώς πλήρωνα τις εφημερίδες παραμονή των Θεοφανίων.

Δεν μπορούν να της συγχωρήσουν, φαίνεται, ότι, με την εκλογή της στο ανώτατο πολιτειακό αξίωμα, απομάκρυνε το τελευταίο έρεισμα τους στην εξουσία: τον προκάτοχο της, τον σοφολογιότατο καθηγητή Προκόπιο Παυλόπουλο.

Δεν χρειάζεται μαντική ικανότητα – άλλωστε δεν υπάρχει παρά μόνο ως σχήμα λόγου – για να προβλέψει κάποιος ότι το 2021 θα φέρει τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης.

Αν δεν θέλουμε να παίζουμε με τις λέξεις και να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι το αίσχος με τις selfies των εμβολιαζομένων κυβερνητικών ήταν ένα οργανωτικό λάθος.

Το Πάντειο δεν θέλει στους χώρους του την ειδική μονάδα που σχεδιάζεται από την Αστυνομία για την αστυνόμευση των πανεπιστημιακών χώρων.

Νευρικότητα είναι ο ηπιότερος τρόπος για να περιγράψεις τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στην προοπτική του εμβολιασμού. Δυσπιστία και καχυποψία για κάθε βήμα της προετοιμασίας, σπουδή για αιτιάσεις εκ των προτέρων, γενικώς διαπιστώνω από την πλευρά της αξιωματικής αντιπολίτευσης έναν εκνευρισμό που δεν ελέγχεται

«Τα πρώτα διακόσια χρόνια είναι δύσκολα» (Εκδόσεις Μεταίχμιο), του Τάκη Θεοδωρόπουλου (για τους φίλους «Γέροντας Τάκης»), είναι ένα κείμενο στην κλασική παράδοση του δοκιμίου - προτού παραλάβουν το είδος οι πανεπιστημιακοί και του αφαιρέσουν τη λογοτεχνική χάρη. Με τη χαρακτηριστική του λεπτή ειρωνεία, ο συγγραφέας εξερευνά τη συνέχεια του Ελληνισμού, μέσα από την έννοια του «θυμού», την οποία ανιχνεύει καθ' όλη την ιστορική πορεία μας ως έθνος. Η ειρωνεία - όχι ως λεκτική εξυπνάδα, αλλά ως τρόπος θέασης των πραγμάτων - γίνεται το μέσον με το οποίο ο συγγραφέας αντιλαμβάνεται την εθνική του ταυτότητα. Είναι η μέθοδος αυτοπροστασίας του σκεπτόμενου ανθρώπου.

Εν όψει Χριστουγέννων και με την υπόθεση των διασυνδέσεων της Folli - Follie με τον ΣΥΡΙΖΑ να προσφέρεται για σχολιασμό, ελπίζω στο κυβερνών κόμμα να έχει γίνει κατανοητό πόση ζημία προκάλεσαν στους θεσμούς οι μέθοδοι της «πρώτης φοράς Αριστερά», κατά το πρόσφατο κυβερνητικό παρελθόν των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Εγραφα χθες για τα ρεβεγιόν που ετοιμάζονται στα βόρεια προάστια, με rapid tests - εξόδοις του οικοδεσπότη - για τους προσκεκλημένους.

Η μάχη με το δεύτερο κύμα του κορωνοϊού έχει χαθεί. Οχι μόνον εδώ, αλλά και παντού - μιλώντας τουλάχιστον για την κατηγορία των συγκρίσιμων με τη δική μας χωρών

Ο προϋπολογισμός και οι εξάψεις του μας απομάκρυναν από την απογοήτευση του πρόσφατου Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, αξίζει όμως να επανέλθουμε στο ζήτημα της Τουρκίας και των δικών μας αξιώσεων από την Ευρωπαϊκή Ενωση, αφού ούτως ή άλλως σύντομα θα το έχουμε ξανά μπροστά μας