Ραγκούση Πέπη

Λες και δεν διαδέχονται, αλλά συσσωρεύονται τα Χριστούγεννα σε αυτήν την πόλη. Ειδικά τα τελευταία χρόνια, στα οποία μια Αθήνα μαραζωμένη και πληγωμένη μοιάζει να πασχίζει να χωρέσει μέσα σε λίγες ημέρες το κλέος και τη χαρά μιας ολόκληρης χρονιάς αντλώντας δύναμη από άλλες εποχές και περασμένα μεγαλεία (όπως κάνουν και οι άνθρωποι σε περιόδους […]

Το κάναμε κι εμείς. Παλιά. Στα πρώτα εφηβικά χρόνια. Οταν κάτω από τις αυστηρές στολές του σχολείου φορούσαμε μίνι και τιραντάκια που θα αποκαλύπταμε μετά όταν θα πηγαίναμε στην καφετέρια. Το κάναμε όμως κι αργότερα. Σε κάτι απογευματινοβραδινές συσκέψεις στο γραφείο, όταν στα φλιτζάνια του τσαγιού βάζαμε, μαζί με ελάχιστο τσάι, ουίσκι από το μπουκάλι […]

Διαβάζοντας όσα λέει στη Μάρθα Καϊτανίδη ο Κωνσταντίνος Τζελέπης, ελάχιστα κατάλαβα. Εννοώ όσον αφορά την επιστημονική διάσταση της ανακάλυψης που ανοίγει την πόρτα στη θεραπεία της λευχαιμίας. Συνειδητοποίησα όμως, για άλλη μία φορά, ότι επιστήμες όπως η ιατρική και η γενετική – πέρα από τη συμβολή τους στην αναβάθμιση των θεραπειών και την αύξηση του προσδόκιμου […]

Η σκηνή επαναλαμβάνεται, με μικρές αποκλίσεις, εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Εδώ και δεκαετίες για να ακριβολογώ, από τότε δηλαδή που ζω μόνη μου. Αδυνατώντας να συμμορφωθώ με το trend που θέλει να στολίζουμε από την 28η Οκτωβρίου, άντε 17 Νοεμβρίου, συνήθως το κάνω μία, τρεις, στα μεγάλα μου κέφια το πολύ πέντε μέρες πριν […]

Μοιάζει σαν να κουβαλούν στους μπόγους τους την ίδια την Ιστορία. Που σε πολλές περιπτώσεις προχωράει και εξελίσσεται μέσα από τις πορείες των μεταναστών και των προσφύγων. Καραβάνια ανθρώπων που προχωράνε, που μεταφέρονται, που ταξιδεύουν από τον έναν τόπο στον άλλον εικονογραφούν συχνά τα ιστορικά κεφάλαια. Από την έξοδο των Εβραίων από την Αίγυπτο μέχρι […]

Μπορεί να είναι η ταινία του Ιβ Ρομπέρ, «Ο πόλεμος των κουμπιών», με τις αντίπαλες παιδικές συμμορίες όπου οι νικητές έκοβαν τα κουμπιά από τα ρούχα των ηττημένων. Μπορεί να είναι και ό,τι πυροδοτεί στη φαντασία η ερώτηση «πού πάνε τα κουμπιά όταν χάνονται;». Μπορεί και το σχήμα τους, σαν φατσούλα με τις τρύπες για […]

Ακόμη και να προσπαθούσαμε να ξεχάσουμε το Μάτι, εκείνο θα επανέρχεται στην επικαιρότητα και τη μνήμη μας. Συνεχώς και ακαταπαύστως. Εκεί που θα καταλαγιάζουν οι εντυπώσεις, που θα περνά στα πίσω πλάνα της επικαιρότητας, θα ξαναβγαίνει στις επικεφαλίδες. Με πολλές αφορμές. Ο 73χρονος Σπύρος Σπυρίδης δεν είναι απλώς ο συμβολικός 100ός νεκρός. Είναι μια ακόμη […]

Η αφορμή είναι η μικρού μήκους, μόλις τεσσάρων λεπτών, ταινία του Θοδωρή Παπαδουλάκη (τον γνωρίσαμε από το εξαιρετικό σίριαλ «Το νησί») σε σενάριο του ίδιου και του Παναγιώτη Παπουτσάκη που προβλήθηκε στο Φεστιβάλ της Δράμας και πριν από λίγες ημέρες κυκλοφόρησε στο Ιντερνετ.  Ενας νεαρός με αδελφή ΑμεΑ, εξαγριωμένος επειδή δεν μπορεί να διασχίσει με […]

Ο ιδρυτής της Beat εξιστορεί τη διαδρομή από μία βιοτεχνία με παντόφλες στα Πετράλωνα μέχρι την εξαγορά από την Daimler. Θεωρεί ωστόσο ότι «συναρπαστικό δεν είναι ποτέ το χθες, αλλά το τώρα και το αύριο», για το οποίο έχει μεγάλα σχέδια

Είναι, θεωρώ, από τα χαρακτηριστικά της οικονομικής κρίσης, παυσίλυπο στις δυσκολίες και τα αδιέξοδα. Η αναζήτηση της ουσίας μέσα από τα θραύσματα του παρελθόντος, μέσα από τις αξίες και τα οράματα παλαιότερων εποχών, αυτών που οδήγησαν μια χώρα σαν κοριτσάκι ντυμένο με τσίτι στα πλουμίδια της ευημερίας (άσχετο αν τα πλουμίδια έγιναν, στη συνέχεια, βαρίδια […]

Το λένε Living Coral και είναι το χρώμα του 2019. Αυτό δηλαδή που διάλεξε, όπως κάθε χρόνο, η Pantone. Ε, και λοιπόν; Θα τρέξουμε όλοι και όλες να βάλουμε κοραλλί πινελιές στα ρούχα, τα αξεσουάρ, το μακιγιάζ, τη διακόσμηση του σπιτιού μας; Ή θα περιοριστούμε σε μια καινούργια κοραλλί μολυβοθήκη για το γραφείο; Μήπως και […]

Το μετέωρο βήμα της Μεγάλης Βρετανίας που θα την οδηγήσει έξω από την Ευρωπαϊκή Ενωση, όσο μένει μετέωρο, προκαλεί πολιτικό χάος στο Ηνωμένο Βασίλειο και συντηρεί μια ρευστή κατάσταση που στην καθημερινή ζωή των Βρετανών μεταφράζεται σε μια εξαιρετικά ανασταλτική και δυσάρεστη αβεβαιότητα. Δεν είναι μικρό πράγμα να μην μπορείς να προγραμματίσεις στοιχειωδώς το μέλλον […]

Οι εικόνες και οι συνθήκες που περιγράφουν την καθημερινότητα των περισσότερων Σκοπιανών μέσα στα σπίτια τους δεν είναι άγνωστες σε όσους από εμάς έχουμε μνήμες Ελλάδας από τη δεκαετία του 1960, ακόμη και του 1970. Σπίτια παλιά, στα όρια του να είναι κατοικήσιμα, με υγρασία, μούχλα στους τοίχους, ταβάνια που στάζουν. Η θέρμανση ανέφικτη πολυτέλεια. […]

Δυόμισι ακριβώς χρόνια έχουν περάσει από τότε που οι Βρετανοί αποφάσισαν με την ψήφο τους να πάρουν διαζύγιο από την Ευρώπη. Μία απόφαση που έγινε αιτία και αφορμή να δουν κατάματα οι πολίτες του «νησιού» τις εθνικές τους  παθογένειες – ανεξάρτητα από το πώς τις αξιολογούν. (Μην ξεχνάμε ότι ο δρόμος προς την έξοδο ήταν στρωμένος […]

Εχει καθιερωθεί, τα τελευταία χρόνια, ως «χριστουγεννιάτικο» έθιμο. Πριν καν ολοκληρωθεί ο εορταστικός στολισμός της Αθήνας, με το που μπαίνει η πρώτη σκαλωσιά για το δέντρο στο Σύνταγμα, αρχίζουν οι γκρίνιες. Πότε είναι πολύ ψηλό, πότε πολύ κοντό, άλλοτε πολύ φαρδύ, άλλοτε πολύ στενό, για άλλους πολύ μίνιμαλ, για άλλους πολύ φορτωμένο. Μέχρι που ακούσαμε […]

Είναι από τους σπουδαιότερους και πιο αναγνωρισμένους (και αναγνωρίσιμους) διεθνώς σύγχρονους μαέστρους. Και είναι Ελληνας, αν και θεωρείται «καλλιτεχνικό παιδί» της Ρωσίας του Πούτιν που, ομολογουμένως, τον έχει προμοτάρει με πατρικό ενδιαφέρον και μητρική ζέση. Στην εποχή της εικόνας και της επικοινωνίας βέβαια, στις αναφορές για τον Θοδωρή Κουρεντζή, τον «πανκ της κλασικής μουσικής» όπως […]

Το περίφημο street food δεν είναι απλώς ένα είδος φαγητού που μπορούμε να καταναλώσουμε όρθιοι ή περπατώντας στον δρόμο, χωρίς πιρούνι, κουτάλι ή μαχαίρι. Ούτε βέβαια μία ανάγκη που – ειδικά στην Ελλάδα – έγινε μόδα στα χρόνια της κρίσης, όταν οι γκουρμέ εξτραβαγκάντσες καταβαραθρώθηκαν μαζί με τους δείκτες του χρηματιστηρίου. Ούτε είναι θέμα πρώτων υλών και […]

Η σκηνή επαναλήφθηκε, έστω και με άλλον «πρωταγωνιστή» ή άλλον «σκηνοθέτη» στα περισσότερα δελτία ειδήσεων. Σε αυτό που την είδα εγώ ο «κάτοικος Ρόδου», όπως έγραφε στο κάτω μέρος της οθόνης, φορούσε ροζ μπλουζάκι, ανέμελο μπουφάν, κασκέτο και κρατούσε κομπολόι. Σαν συνταξιούχος παππούς που είχε βγάλει βόλτα το εγγόνι του. Χθες το πρωί όμως στεκόταν […]

Διαβάζοντας την ιστορία του Στέλιου Αμανάκη δεν μπορεί παρά να μην αναρωτηθεί κάποιος αν η τέχνη αντιγράφει τη ζωή ή η ζωή την τέχνη. Ερώτημα που θα πλανάται εσαεί αναπάντητο ακριβώς για να πιστοποιεί ότι η τέχνη, στην ουσία, επενδύει με ποίηση την πραγματικότητα. Για παράδειγμα ένα μυθιστόρημα με εξωπραγματικούς χαρακτήρες είναι ένα κακό μυθιστόρημα. […]

Πάνε δέκα χρόνια. Στρογγυλή επέτειος και αιχμηρή συγχρόνως. Σαν σπασμένο γυαλί. Η σφαίρα που σκότωσε εκείνο το βράδυ τον 15χρονο Αλέξη Γρηγορόπουλο ήταν, συγχρόνως, μία βόμβα στην κανονικότητα της χώρας. Ή τουλάχιστον, σε αυτό που είχαμε μάθει να θεωρούμε κανονικότητα. Η δολοφονία ενός παιδιού από έναν αστυνομικό, κάτω από οιεσδήποτε συνθήκες, δεν χωράει ελαφρυντικά. Ηταν […]

Ας υποδυθώ για λίγο τη γιαγιά μου. Που ήταν σαν τις γιαγιάδες όλων μας. Η δική μου, συγκεκριμένα, δεν ήταν πρώτης γραμμής μαγείρισσα κυρίως διότι αρνιόταν να υιοθετήσει τις καινούργιες, τότε, τεχνικές. Επαιζε όμως στα δάχτυλα, όπως όλες οι «παλιές», το νόημα της νοστιμιάς. Γενιές νοικοκυρών που, σε αντίθεση με τις σημερινές, το άγχος τους […]

Πότε ξεκίνησε αυτή η ιστορία; Αν θυμάμαι καλά, πρέπει να ήταν λίγο πριν, λίγο μετά το Μιλένιουμ. Τότε περίπου άρχιζαν να εμφανίζονται στο κέντρο και στα προάστια της Αθήνας οι αλυσίδες των, ας τους πούμε, «μεταφούρνων». Μια ανάπτυξη του φούρνου της γειτονιάς, του πρώτου, ίσως, είδους καταστήματος που καταγράφηκε, από τον προπερασμένο αιώνα, στα υποτυπώδη […]

Σκηνή πρώτη. Μάιος 1968. Ο περίφημος «Μάης» της Γαλλίας. Της Ευρώπης. Η φοιτητική εξέγερση που παρέσυρε ολόκληρο τον κόσμο και έψαχνε την ποίηση στους δρόμους, την παραλία κάτω από τα πεζοδρόμια και τη φαντασία στην εξουσία. Ασπρόμαυρες φωτογραφίες από τις διαδηλώσεις. Θυμάμαι τον Ιβ Μοντάν μπροστά μπροστά, κάτω από τα πανό. Σκηνή δεύτερη. Δεκέμβριος 2018. […]

«Με ουίσκι, με γλυκιές κιθάρες…». Ο Βασίλης Τσιτσάνης έγραψε αυτούς τους στίχους το 1946. Νεόφερτο τότε ποτό την Ελλάδα το ουίσκι, συμβόλιζε τη νέα εποχή και τα «προικιά» της: πολυτέλεια, εξωστρέφεια, νεωτερισμό, κοσμοπολιτισμό. Σχετικές αναφορές υπάρχουν σε πολλές ελληνικές ταινίες με, κατά τη γνώμη μου, κορυφαία αυτήν από το «Ενα βότσαλο στη λίμνη» με τον […]

Ας αρχίσουμε από τα ανάλαφρα. Ο Ριχάρδος, ως φιγούρα και εταιρική επωνυμία, μπήκε στη ζωή μας, μέσω τηλεόρασης, πριν από δυο-τρία χρόνια. Κάτι «λευκές» νύχτες που η αϋπνία σού δίνει το άλλοθι να αποχαυνώνεσαι με προγράμματα που, υπό κανονικές συνθήκες, δεν θα παρακολουθούσες ποτέ. Τότε τον πρωτοείδαμε. Σαν στυλιστικό «δραπέτη» από βιντεοκασέτα της δεκαετίας του […]

Υπήρξε για δεκαετίες η εμπορική καρδιά αυτής της πόλης. Γεμάτη μικρομάγαζα που συντηρούσαν την οικονομία της καθημερινότητας. Εδώ τα «κουμπάδικα» και τα «είδη ραπτικής», τα «υφασματάδικα» και τα «είδη κιγκαλερίας», τα πιλοποιεία, οι αποθήκες χονδρικής, τα «τυράδικα» που μοσχοβολούσαν επαρχία, κορνιζάδικα, καταστήματα μόνο με αμπαζούρ ή μόνο με ψεύτικα λουλούδια, μόνο με κορδέλες ή μόνο […]

Είμαι ακατάλληλο, ίσως, πρόσωπο να μιλήσω για τον Νίκο Καββαδία. Γιατί τον γνώρισα σε ακατάλληλη ηλικία. Θα ήμουν γύρω στα δέκα, άντε έντεκα. Μου διάβαζε τα ποιήματά του ο παππούς μου γιατί είχαν ωραίες λέξεις που περιέγραφαν συναισθήματα, πολύ οικεία σε εμάς που μεγαλώσαμε σε λιμανίσιο νησί («Το βράδι σου ‘πα στο καμπούνι μια ιστορία, […]

Τι σημαίνει ταλέντο ηθοποιού; Ικανότητα μίμησης; Αναπαράστασης; Εχει να κάνει με τη σωστή άρθρωση; Με την εκφραστικότητα των χαρακτηριστικών του προσώπου ή των σωματικών κινήσεων; Τίποτα από όλα αυτά μόνο του, αλλά ούτε και όλα μαζί. Οι τεχνικές δεξιότητες δεν αρκούν αν δεν υπάρχει η πνευματικότητα (καμία σχέση με την ακαδημαϊκή μόρφωση), το «κλειδί» που […]

Η φίλη που μου τηλεφώνησε το βράδυ της Τετάρτης είναι αυτό που λέμε «παλιά Αθηναία» και δεν την πολυενδιαφέρει η πολιτική. Προχθές όμως έμοιαζε να την αφορά προσωπικά το αν αληθεύει πως ο Γιάννης Μπουτάρης δεν θα ξανακατεβεί για δήμαρχος Θεσσαλονίκης. «Κρίμα. Θα μας λείψει» σχολίασε όταν της το επιβεβαίωσα. Κι ας μην έχει καμία […]

Ετσι, με κεφαλαίο. Για να παραπέμπει στο μυθιστόρημα του Κάφκα. Μόνο που, επιτρέψτε μου, θεωρώ την καθαρίστρια πιο τραγικό πρόσωπο ακόμα και από τον Γιόζεφ Κ., ο οποίος στη «Δίκη» κατηγορείται – και τελικά εκτελείται με μια μαχαιριά στο στήθος – για ένα έγκλημα που ούτε γνωρίζει ούτε έχει ποτέ διατυπωθεί στην αίθουσα του δικαστηρίου. Εδώ όμως […]