Με μία φράση λιτή αλλά δηκτική, ο Αρκάς επιστρέφει για να σατιρίσει μια στάση ζωής που μοιάζει πιο επίκαιρη από ποτέ: την πεποίθηση ότι «όλος ο κόσμος μάς χρωστάει».
Στο νέο του σκίτσο, μια βιβλική φιγούρα, σε ρόλο αυθεντίας, απευθύνεται στο πλήθος με ύφος διδακτικό και αυτάρεσκο. Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: αυτό που «ζηλεύει» στους άλλους δεν είναι κάποια αρετή ή μια κατάκτηση, αλλά η ακλόνητη βεβαιότητά τους ότι βρίσκονται πάντα στη σωστή πλευρά της Ιστορίας — και ότι όλοι οι υπόλοιποι οφείλουν να το αναγνωρίσουν.
Ο Αρκάς, πιστός στο ύφος του, δεν κατονομάζει πρόσωπα ή καταστάσεις. Δεν χρειάζεται. Η σάτιρα λειτουργεί ακριβώς επειδή είναι γενική και, ταυτόχρονα, οδυνηρά αναγνωρίσιμη. Από την πολιτική και τον δημόσιο λόγο μέχρι τις καθημερινές μας συζητήσεις, η αυτοπεποίθηση συχνά συγχέεται με την αυθεντία, ενώ η βεβαιότητα αντικαθιστά τον διάλογο.
Το σκίτσο δεν χλευάζει απλώς την υπερβολή. Θίγει κάτι βαθύτερο: τη στιγμή που η αυτοπεποίθηση παύει να βασίζεται σε επιχειρήματα και μετατρέπεται σε αυταπάτη. Εκεί όπου η αμφιβολία θεωρείται αδυναμία και η αυτοκριτική περιττή πολυτέλεια.
Όπως συμβαίνει συχνά με τα σκίτσα του Αρκά, το χιούμορ λειτουργεί ως καθρέφτης. Και η αντανάκλαση δεν είναι πάντα κολακευτική. Ίσως γι’ αυτό και το σκίτσο προκαλεί χαμόγελο — αλλά και μια μικρή, άβολη σκέψη: μήπως, κάποιες φορές, όλοι πιστεύουμε λίγο παραπάνω ότι ο κόσμος μάς χρωστάει;
