Ο Φακούντο Πελίστρι μοιάζει να βρίσκεται παγιδευμένος ανάμεσα σε δύο πραγματικότητες που συγκρούονται αδιάκοπα: από τη μία ο Παναθηναϊκός, που τον έχει απόλυτη ανάγκη σε κάθε αγωνιστικό λεπτό και από την άλλη η Ουρουγουάη, που για εκείνον δεν είναι απλώς μια εθνική ομάδα, αλλά μια υπόσχεση και ένα χρέος σχεδόν υπαρξιακό.
Το να βάζει κανείς την πατρίδα του πάνω απ’ όλα όχι μόνο δεν είναι λάθος, αλλά είναι κάτι αυτονόητο. Το πρόβλημα γεννιέται αλλού: στον τρόπο που αυτή η αφοσίωση γίνεται αντικείμενο κακής διαχείρισης, άκαμπτου πείσματος και αποφάσεων που δεν λαμβάνουν υπόψη τίποτα άλλο πέρα από τον εγωισμό από όλους όσοι τις παίρνουν.
Κι εδώ εμφανίζεται ο Μαρσέλο Μπιέλσα. Ένας προπονητής τεράστιου βεληνεκούς, ένας ποδοσφαιρικός στοχαστής, αλλά και ένας άνθρωπος που όταν πεισμώσει… δύσκολα βλέπει γύρω του. Παρά την έκκληση του Παναθηναϊκού, παρά τα ιατρικά δεδομένα που υποδείκνυαν με απόλυτη σαφήνεια ότι ο Πελίστρι δεν ήταν σε θέση να μπει σε αυτή τη διαδικασία, εκείνος αποφάσισε πως «πρέπει να έρθει». Σαν να ήταν μια επίδειξη ισχύος ή ένα τελετουργικό που δεν μπορούσε να παραβιαστεί. Και έβαλε έναν παίκτη που μόλις είχε επιστρέψει από δίμηνη απουσία σε μια εξαντλητική πτήση, μόνο και μόνο για να συμμετάσχει σε λίγες προπονήσεις και δύο φιλικούς αγώνες που δεν του προσέφεραν τίποτα. Πέρα από επιπλέον επιβάρυνση.
Το φινάλε, δυστυχώς, ήταν προδιαγεγραμμένο: νέα θλάση. Αυτή τη φορά στο άλλο πόδι, λες και το σώμα του προσπαθούσε να φωνάξει πως δεν αντέχει άλλη… ηρωική «θυσία». Τώρα χάνει τα επόμενα ματς, ενώ το διάστημα απουσίας του παραμένει θολό και αυτό μάλλον δεν είναι καλό σημάδι.
Κι ο ίδιος ο Πελίστρι; Παραμένει ένα παιδί που θέλει απλώς να τιμά τις φανέλες που φορά. Δεν έχει ανάγκη από φασαρίες, ούτε από «μάχες» παρασκηνίου. Θέλει να παίξει, να βοηθήσει, να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και για τον Παναθηναϊκό και για την Ουρουγουάη. Όμως αυτή τη στιγμή βρίσκεται στη μέση ενός παιχνιδιού αποφάσεων που δεν παίρνει ο ίδιος. Κι αυτό το παιχνίδι αφήνει σημάδια στο σώμα του.
Κάπως έτσι, ο Πελίστρι καταλήγει να πληρώνει όχι το πάθος του, αλλά την ακαμψία, την επιμονή και, τελικά, την αδυναμία κάποιων να δουν πέρα από τον δικό τους μικρό ποδοσφαιρικό κόσμο. Ένα παιδί που προσφέρει τα πάντα, ενώ άλλοι του φορτώνουν το βάρος των δικών τους επιλογών.
