Αναζήτηση
Εχει δίκιο ο υπουργός Εξωτερικών όταν χαρακτηρίζει «απολύτως απάνθρωπη» τη σφαγή 1.200 Ισραηλινών από τη Χαμάς και τη σύλληψη ομήρων στις 7 Οκτωβρίου. Εχει δίκιο επίσης όταν λέει ότι αυτό που συμβαίνει σήμερα στη Μέση Ανατολή, μια οργανωμένη σφαγή των Παλαιστινίων δηλαδή, «δεν μπορεί να γίνει ανεκτό» και ότι «ο εφιάλτης πρέπει να σταματήσει». Εχει άδικο όμως όταν καταλήγει πως, παρόλο που «θα θέλαμε να έχουμε ενεργή εμπλοκή, το ζήτημα δεν είναι ποιος μεσολαβεί». Είναι και παραείναι.
Η ελληνική εξωτερική πολιτική έχει περάσει από διάφορα στάδια. Οι πρώτες κυβερνήσεις μετά τη μεταπολίτευση αντιμετώπιζαν την Τουρκία ως το απόλυτο κακό, που έπρεπε με κάθε τρόπο να καταπολεμηθεί. Ο Σημίτης με τον Γιώργο Παπανδρέου άλλαξαν ρότα, άνοιξαν διάλογο με την Αγκυρα και έφεραν σε πέρας με αριστοτεχνικό τρόπο τη διαπραγμάτευση που έβαλε την Κύπρο στην ΕΕ και συνέδεσε την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας με την επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών. Η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή που ακολούθησε εγκατέλειψε αυτή τη στρατηγική, οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν τόλμησαν να προχωρήσουν πέρα από τις Πρέσπες, για να έρθουν οι κυβερνήσεις της ΝΔ και να παρουσιάσουν δύο πρόσωπα: ένα αδιάλλακτο με εκφραστή τον Δένδια και ένα ρεαλιστικό με εκφραστή τον Γεραπετρίτη.
Από την πολιτική αυτή δεν λείπουν οι αντιφάσεις. Καταγγέλλουμε την Τουρκία για την εισβολή στην Κύπρο και την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά συμμαχούμε με το Ισραήλ που κατέχει παλαιστινιακά εδάφη και με το καθεστώς Σίσι στην Αίγυπτο που φυλακίζει ό,τι κινείται. Αυτό λέγεται ρεαλπολιτίκ, θα αντέτεινε κάποιος. Σωστά. Για να φέρνει όμως αποτέλεσμα ο πολιτικός ρεαλισμός, θα πρέπει να συνοδεύεται και από μια πολιτική ευφυΐα ή, έστω, ευελιξία. Οταν ζητάς εμμονικά να αποκλειστεί η Τουρκία από την ευρωπαϊκή άμυνα την ώρα ακριβώς που όλοι αναγνωρίζουν την ανάγκη της ενεργής εμπλοκής της, το μόνο που καταφέρνεις είναι να απομονώνεσαι, και τελικά να χάνεις. Οταν καταψηφίζεις την αναθεώρηση της συμφωνίας σύνδεσης ΕΕ-Ισραήλ την ώρα ακριβώς που φουντώνει η διεθνής κατακραυγή για τα εγκλήματα του Νετανιάχου, το μόνο που καταφέρνεις είναι να σε κατηγορήσουν για υποκρισία.
Στην προαναφερθείσα συνέντευξή του στο Associated Press, ο Γιώργος Γεραπετρίτης χαρακτήρισε την Ελλάδα «έντιμο μεσολαβητή ανάμεσα σε Ισραήλ και Παλαιστίνη». Οταν όμως η Τουρκία παίζει τον «έντιμο μεσολαβητή» ανάμεσα στη Ρωσία και την Ουκρανία, την κατηγορούμε – και δικαίως – ότι πατάει σε δυο βάρκες. Και σ’ αυτή και σ’ εκείνη την περίπτωση, υπάρχουν ο δράστης και το θύμα. Και οι δυνάμεις που βαραίνει ο λόγος τους δεν μπορεί να κρατούν ίσες αποστάσεις, πρέπει να πιέζουν τον δράστη και να βοηθούν το θύμα.
Μα προηγήθηκε η τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς, θα αντέτεινε κάποιος. Σωστά. Οπως όμως όλος ο πολιτισμένος κόσμος ξεσηκώθηκε τότε, έτσι πρέπει να ξεσηκωθεί και τώρα. Αλλιώς δεν θα λέγεται πολιτισμένος.
