Το πρώτο εικοσιτετράωρο μετά τη δημοσίευση του πορίσματος του ΕΜΠ περί των ενδεχόμενων αιτιών της πυρόσφαιρας στα Τέμπη, για όποιον παρακολουθούσε τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ, ήταν σαν να άνοιξε μια βαλβίδα και να ξεχύθηκε ένα ποτάμι που σκέπασε όλα τα προσχήματα και τις θεατρικές ευαισθησίες.

Η κυβέρνηση, υποστηριζόμενη από συγκεκριμένους δημοσιολογούντες και άλλα πρόσωπα που λογίζονται εδώ και καιρό ως άτυποι «κράχτες», απέκτησε μια νέα συνθήκη πόλωσης, όντας συνεπής στην προσπάθεια ταύτισης κάθε πολιτικού αντιπάλου, δημοσιογράφου ή ακόμη και πολίτη που την αμφισβητεί, με τα άκρα και τους ψεκασμένους, προκειμένου να εμφανίζεται αυτή ως μοναδική εγγύηση μιας μίνιμουμ σταθερότητας. Μια παρωδία αναπαράστασης ιστορικού διλήμματος, ένα «Μητσοτάκης ή πανκς».

Το νέο επεισόδιο αυτής της καμπάνιας επιβάλλει την επικοινωνιακή παρουσίαση του πορίσματος του ΕΜΠ ως δήθεν κατηγορηματικής διάψευσης οποιουδήποτε ενοχλητικού. Κάτι σαν φλιτ, αλλά για όλες τις χρήσεις. Προκειμένου το πόρισμα να πάει με όλα, ακούσαμε υπεύθυνα χείλη να αναφέρονται σε αυτό μπερδεύοντας το θέμα που εξέταζε με όλα τα υπόλοιπα υπό διερεύνηση ζητήματα, τη σύγκρουση, τη δίωξη για το «μπάζωμα» του χώρου, άλεσαν στο μπλέντερ πολιτικές και ποινικές κρίσεις μαζί με ψέματα και κοπτοραπτικές επί παλαιών δημόσιων δηλώσεων (ακόμη και δικών τους). Και στην κορυφή, σαν το ζευγαράκι της γαμήλιας τούρτας, έβαλαν και υπουργούς να πανηγυρίζουν με τρόπο απολύτως προκλητικό, ενώ συνάμα κατήγγειλαν ξανά κάθε «πολιτική εργαλειοποίηση της τραγωδίας».

Ο ενθουσιασμός τους άγγιξε, μάλιστα, νέες πίστες σουρεαλισμού όταν συνειδητοποιήσει κανείς πως η όλη συζήτηση αναφέρεται σε κάτι πάρα πολύ πραγματικό. Στις συνθήκες κατά τις οποίες μπορεί να εκραγεί ένα τρένο αν πάει κάτι στραβά χωρίς τηλεδιοίκηση, χωρίς σύστημα αυτόματης πέδησης, χωρίς ύποπτα υλικά, πετρέλαια, ξυλόλια και συνωμοσίες. Ολη αυτή η συζήτηση δεν νοιάζει κανέναν, ούτε καν την αντιπολίτευση προβληματίζει ως προς το πόση ανασφάλεια γεννά σε μια κοινωνία που ήδη, στην πλειοψηφία της, δεν πιστεύει ότι το κράτος έχει ως πρώτη προτεραιότητα την προστασία των πολιτών του. Ως σημαντική είδηση προβάλλονται η δικαίωση και η χαρά των υπουργών κι εμείς ας κάνουμε τον σταυρό μας. Κάποτε ίσως θα γελάγαμε με όλα αυτά. Αν τα βλέπαμε σε ταινία, οι κριτικοί θα έγραφαν για σενάρια «οργουελικά». Αλλά εδώ έχει πτώματα, στο βάθος, εκεί που σου κλείνει το μάτι η απελπισία.

Τελευταία Νέα