Αναζήτηση
Ο Αλέξης και η Ανγκελα
Λέμε και ξαναλέμε ότι ο πρόεδρος Αλέξης, ο βετεράνος, ο απόμαχος, ήταν ατάλαντος, αλλά νομίζω ότι κάναμε λάθος. Πρώτος εγώ, και το αναγνωρίζω. Σπουδαίο ταλέντο ο πρόεδρος. Μπορεί με τη διακυβέρνηση της χώρας να μην τα κατάφερε και τόσο καλά, μπορεί να μας φόρτωσε 100 δισ. χρέος και ένα τρίτο, και χειρότερο, μνημόνιο, αλλά σε έναν τουλάχιστον τομέα, αυτόν των διαπροσωπικών σχέσεων, μιλάμε για μεγάλη ταλεντάρα. Να πάει στο «Ελλάδα έχεις ταλέντο» και να σκίσει. Να τα σαρώσει όλα, ο αρχηγός.
Αφορμή για την παραδοχή μου στάθηκε το ωραίο αποκλειστικό του συναδέλφου μου Γιώργου Παππά, ανταποκριτή μας στη Γερμανία, ο οποίος αποκάλυψε ότι η φράου Ανγκελα Μέρκελ πρόκειται να εκδώσει τα απομνημονεύματά της μέσα στον νέο χρόνο, και αφιερώνει ένα κεφάλαιο στις σχέσεις της με τον πρόεδρο Αλέξη. Οτι ήταν η πιο στενή της «σχέση» μεταξύ όλων των ελλήνων πρωθυπουργών με τους οποίους συνεργάστηκε στη διάρκεια της θητείας της – και ήταν επτά, ζωή να ‘χουν, γιατί ζουν όλοι τους!
Ο Γιώργος Παππάς δεν είχε λεπτομέρειες αν στο βιβλίο της επιδαψιλεύει κοσμητικά του είδους «τι καλό παιδί» και «πόσο πρόσχαρο» και «τι θετικό αγόρι» – όχι. Αλλά αφήνει να εννοηθεί ότι η κυρία Μέρκελ είχε μητρικά συναισθήματα για τον δικό μας (ο γιος που δεν είχε ποτέ!), και κάπως έτσι ξεχάστηκαν από την πλευρά της όλα. Ακόμα και εκείνο το ηρωικό «go back, μαντάμ Μέρκελ, go back, κύριε Σόιμπλε» που βροντοφώναζε στις πλατείες των «αγανακτισμένων» για να τον φέρουν στην εξουσία.
Το ταλέντο του «μικρού»
Εδώ, θα σταθώ λιγάκι: ο πρόεδρος Αλέξης, αποδεδειγμένα, το μεταβίβαζε αυτό το συναίσθημα στους μεγαλύτερους σε ηλικία με τους οποίους συναντιόταν. Εννοώ εδώ στην Ελλάδα. Το είχε αυτό το χάρισμα. Τα περισσότερα από τα πιο μεγάλα ονόματα της λεγομένης διαπλοκής, και μεταξύ τους το μεγαλύτερο (ονόματα δεν λέω, υπολήψεις δεν θα θίξω), ανέπτυξαν για αυτόν… πατρικά συναισθήματα! Τον θεωρούσαν περίπου παιδί τους. Για την ακρίβεια, ο Αλέξης ήταν το καλό παιδί της διπλανής πόρτας, που θέλει να πετύχει στη ζωή του.
Το ταλέντο του «μικρού» – έτσι τον φώναζαν – ήταν να ακούει. Ρωτούσε δήθεν αθώα και τους άφηνε να μιλάνε, να μιλάνε συνέχεια, να ξεδιπλώνουν για χάρη του τη σοφία της ζωής. Και εκεί που τους κέρδιζε τυφλά ήταν όταν τους έδινε την εντύπωση ότι ήταν έτοιμος να υιοθετήσει ασμένως και χωρίς περιστροφές τις συμβουλές τους. Εμεναν οι άνθρωποι με την αίσθηση ότι ήταν τόσο σωστές αυτές οι συμβουλές, ώστε δεν έβλεπε την ώρα με το που θα αποχωρίζονταν να τις κάνει πράξη. Το κορυφαίο του ήταν ότι έφευγε από τις συναντήσεις με τέτοιο ύφος που τους άφηνε τους κακόμοιρους τους ηλικιωμένους με ένα αίσθημα χαράς, ότι έκαναν την καλή πράξη της ημέρας – ότι τον έσωσαν από τα χειρότερα, έτσι μικρός και άμαθος που ήταν!
Ασχέτως εάν στη συνέχεια δεν έκανε παρά ελάχιστα ή και τίποτε από όλα όσα τον είχαν συμβουλέψει, η ουσία είναι ότι εκείνοι ένιωθαν πανευτυχείς. Μέχρι που ένας ένας άρχισαν να καταλαβαίνουν το απατηλό ταλέντο του «μικρού» και να τον εγκαταλείπουν θυμωμένοι.
Η κυρία Μέρκελ δεν το κατάλαβε ποτέ…
Aντιπολίτευση
Αν για την πολιτική μας ζωή το μέγα θέμα της εβδομάδας ήταν η προσβλητική συμπεριφορά του βρετανού πρωθυπουργού Ρίσι Σούνακ απέναντι στην Ελλάδα και τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, για τη Νέα Δημοκρατία νομίζω πως το «θέμα» ήταν η παρέμβαση του πρώην πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, μέσω της συνέντευξης που παραχώρησε την περασμένη Κυριακή στην «Καθημερινή». Αν μάλιστα δεν μεσολαβούσε η αγενής στάση του Σούνακ απέναντι στον Κυριάκο, πιστεύω ότι θα κυριαρχούσε στην πολιτική ατζέντα και πιθανότατα να έπαιρνε διαστάσεις. Αλλά τα επικάλυψε όλα το συμβάν στο Λονδίνο, και έτσι έχασε την ευκαιρία ο λατρεμένος Νικήτας (Κακλαμάνης) να πάρει το rebound και να καρφώσει στο καλάθι του Κυριάκου πως είναι… σημιτικός, πιθανόν και ενδοτικός σε ό,τι αφορά τα ελληνοτουρκικά, και να προσέξει να μη δεσμευθεί σε καμιά συμφωνία σαν εκείνη της Μαδρίτης, διότι αλίμονό του.
Αν και είναι μάλλον άκαιρο ως ερώτημα, εγώ θα το θέσω: Μπορεί η παρέμβαση Σαμαρά να θεωρηθεί προοίμιο μιας εσωκομματικής αντιπολίτευσης στον Κυριάκο; Θα απαντήσω ευθέως, διότι τέτοιος είμαι εγώ: Οχι!
Ο πρόεδρος Αντώνης δεν είναι η πρώτη φορά που μιλάει δημοσίως, αφήνοντας σοβαρά ερωτήματα για το κατά πόσον συμφωνεί με όλες τις επιλογές της κυβέρνησης. Αλλά το βήμα παραπέρα δεν το έχει κάνει ούτε πρόκειται να το κάνει, πριν από όλα χρειάζεται κόσμο να τον ακολουθήσει και, παρά τα όσα ακούγονται, αυτός ο κόσμος δεν υπάρχει. Δυο-τρεις βουλευτές που θεωρητικά θα μπορούσαν να στοιχηθούν πίσω του, ούτε αυτοί είναι σίγουρο ότι θα έφταναν στο σημείο της ρήξης με το κόμμα τους, για να μάτια του…
Aντιπολίτευση II
Διότι είναι διαπιστωμένο από χίλιες περιπτώσεις ότι μια εσωκομματική αντιπολίτευση σε ένα κόμμα δεν αναπτύσσεται έτσι στο άσχετο, σε συζητήσεις καφενείου του τύπου δεν μας αρέσει ο τρόπος που πολιτεύεται ο πρωθυπουργός, διότι, ας πούμε, θέλει να ψηφίσει νόμο για τον γάμο ομόφυλων ατόμων. ΄Η γιατί δεν είναι πολύ δεξιός, ή γιατί δείχνει να μην πιστεύει στα νάματα της παράταξης, στο «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια». Μια εσωκομματική αντιπολίτευση θέλει πρώτα απ’ όλα κόσμο που να συμφωνεί σε ένα κοινό πλαίσιο πολιτικών απόψεων, το οποίο να διαφοροποιείται από το υπάρχον, πρέπει να έχει επικεφαλής κάποιον που να την εκφράζει, και από εκεί και πέρα να συσπειρώνει βουλευτές στη Βουλή, για να αποτελέσει μοχλό πίεσης. Υπάρχουν σήμερα αυτά τα δεδομένα στη ΝουΔού; Πάλι ευθέως θα απαντήσω: Δεν υπάρχουν.
Και όσοι το σκέφτονται «μήπως», «ίσως» και τα ρέστα, υπάρχει το 41%, που για αυτούς ισχύει πολύ περισσότερο απ’ ότι για την κανονική αντιπολίτευση όταν το επικαλείται και το επισείει ο Κυριάκος. Να τα λέμε κι αυτά…
Ενα ξεχωριστό βιβλίο
Παρέλαβα προσφάτως, μερίμνει του εξ Ιωαννίνων ορμωμένου Προέδρου του Κοινοβουλίου Κώστα Τασούλα, καλαίσθητη, κοινή έκδοση του Ιδρύματος της Βουλής και του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, η οποία είναι πραγματικά ένα ιστορικό ντοκουμέντο. Οι ρέκτες του είδους είμαι βέβαιος ότι θα το χαρακτηρίσουν αποτύπωση του γενεαλογικού δέντρου της Δημοκρατίας στο νεότερο ελληνικό κράτος. Παραθέτω τον τίτλο, προκειμένου να καταστεί εμφανής ο χαρακτηρισμός που προαναφέρω: «Ιστορικό Λεξικό Ελληνικών Κοινοβουλευτικών Κομμάτων, 1844-1967»!
Τη σπουδαία δουλειά, η οποία, όπως περιγράφει και ο τίτλος, έχει καταγράψει όλα τα κόμματα που εκπροσώπησαν τους Ελληνες, μέχρι την έλευση της απριλιανής χούντας, επιμελήθηκαν η Κατερίνα Δέδε, ο Λεωνίδας Καλλιβρετάκης, η Λίνα Λούβη, ο Σωτήρης Ριζάς και ο εκλιπών Ηλίας Νικολακόπουλος. Μνημειακή έκδοση. Και τόσο σημαντική για τον ιστορικό του μέλλοντος…
